Dlaczego bagna są ważniejsze dla klimatu niż kiedykolwiek wcześniej

„Drain the swamp” od dawna oznaczało pozbycie się czegoś niesmacznego. W rzeczywistości świat potrzebuje więcej bagien - i bagien, torfowisk, bagien i innych rodzajów mokradeł.

Są to jedne z najbardziej zróżnicowanych i produktywnych ekosystemów na Ziemi. Są także niedocenianymi, ale niezastąpionymi narzędziami do spowalniania tempa zmian klimatu i ochrony naszych społeczności przed burzami i powodziami.

Zobacz także: Zmiany klimatu Kryształy walki mogą pomóc nam zmniejszyć poziom CO2 we wspinaczce

Naukowcy powszechnie uznają, że tereny podmokłe są niezwykle wydajne w wydobywaniu dwutlenku węgla z atmosfery i przekształcaniu go w żywe rośliny i gleby bogate w węgiel. W ramach transdyscyplinarnego zespołu dziewięciu naukowców zajmujących się terenami podmokłymi i klimatem opublikowaliśmy na początku tego roku artykuł, który dokumentuje wiele korzyści klimatycznych zapewnianych przez wszystkie rodzaje terenów podmokłych i ich potrzebę ochrony.

Znikający zasób

Przez stulecia społeczności ludzkie postrzegały tereny podmokłe jako nieużytki, które można „odzyskać” do wyższych zastosowań. Chiny rozpoczęły na dużą skalę przebudowę rzek i mokradeł w 486 rpne kiedy zaczął budować Canal Grande, wciąż najdłuższy kanał na świecie. Holendrzy osuszyli tereny podmokłe na dużą skalę około 1000 lat temu, ale ostatnio przywrócili wiele z nich. Jako geodeta i deweloper gruntowy, George Washington poprowadził nieudane starania o osuszenie Wielkiego Bagna Dismal na granicy Wirginii i Północnej Karoliny.

Obecnie wiele nowoczesnych miast na całym świecie jest zbudowanych na pełnych terenach podmokłych. Kontynuuje się drenaż na dużą skalę, szczególnie w niektórych częściach Azji.Na podstawie dostępnych danych szacuje się, że całkowita skumulowana utrata naturalnych terenów podmokłych wynosi od 54 do 57 procent - zdumiewająca transformacja naszego naturalnego wyposażenia.

Ogromne zasoby węgla zgromadziły się na terenach podmokłych, w niektórych przypadkach w ciągu tysięcy lat. Zmniejszyło to poziom dwutlenku węgla i metanu w atmosferze - dwóch kluczowych gazów cieplarnianych, które zmieniają klimat Ziemi. Gdyby ekosystemy, w szczególności lasy i tereny podmokłe, nie usunęły węgla atmosferycznego, stężenie dwutlenku węgla z działalności człowieka wzrosłoby o 28 procent więcej rocznie.

Od zlewów węglowych do źródeł węgla

Mokradła stale usuwają i przechowują węgiel atmosferyczny. Rośliny usuwają je z atmosfery i przekształcają w tkankę roślinną, a ostatecznie w glebę, gdy umierają i rozkładają się. Jednocześnie drobnoustroje na glebach podmokłych uwalniają do atmosfery gazy cieplarniane, ponieważ konsumują materię organiczną.

Zobacz także: Rozkładające się tworzywa sztuczne były źródłem gazów cieplarnianych w tym całym czasie

Naturalne mokradła zazwyczaj pochłaniają więcej węgla niż uwalniają. Jednak wraz z ocieplaniem się gleb podmokłych, wzrasta metabolizm mikrobiologiczny, uwalniając dodatkowe gazy cieplarniane. Ponadto osuszanie lub niepokojenie terenów podmokłych może bardzo szybko uwalniać węgiel glebowy.

Z tych powodów należy chronić naturalne, niezakłócone mokradła. Węgiel podmokły w glebie, nagromadzony przez tysiąclecia i obecnie uwalniany do atmosfery w przyspieszonym tempie, nie może zostać odzyskany w ciągu kilku następnych dziesięcioleci, co jest krytycznym oknem na przeciwdziałanie zmianom klimatu. W niektórych rodzajach terenów podmokłych rozwój warunków glebowych, które wspierają akumulację węgla netto, może potrwać dziesiątki do tysiącleci. Inne typy, takie jak nowe mokradła morskie, mogą szybko zacząć gromadzić węgiel.

Arktyczna wieczna zmarzlina, która jest glebą podmokłą, która pozostaje zamrożona przez dwa kolejne lata, przechowuje prawie dwa razy więcej węgla niż obecna ilość w atmosferze. Ponieważ jest zamrożony, mikroby nie mogą go konsumować. Ale dziś wieczna zmarzlina szybko się rozmraża, a regiony arktyczne, które usunęły duże ilości węgla z atmosfery, jeszcze 40 lat temu, uwalniają teraz znaczne ilości gazów cieplarnianych. Jeśli obecne tendencje się utrzymają, rozmrażanie wiecznej zmarzliny uwolni tyle węgla do 2100 r., Co wszystkie źródła amerykańskie, w tym elektrownie, przemysł i transport.

Usługi klimatyczne z terenów podmokłych

Oprócz wychwytywania gazów cieplarnianych, tereny podmokłe czynią ekosystemy i społeczności ludzkie bardziej odpornymi na zmiany klimatyczne. Na przykład przechowują wody powodziowe z coraz intensywniejszych burz. Słodkowodne tereny podmokłe zapewniają wodę podczas suszy i pomagają chłodzić otaczające obszary, gdy temperatura jest podwyższona.

Słone bagna i lasy namorzynowe chronią wybrzeża przed huraganami i burzami. Nadmorskie tereny podmokłe mogą nawet rosnąć w miarę wzrostu poziomu morza, chroniąc społeczności w głębi lądu.

Ale tereny podmokłe nie były przedmiotem szczególnej uwagi naukowców zajmujących się klimatem i polityków. Ponadto względy klimatyczne często nie są zintegrowane z zarządzaniem terenami podmokłymi. Jest to krytyczne pominięcie, jak wskazaliśmy w ostatnim artykule z sześcioma kolegami, który umieszcza mokradła w kontekście Drugiego Ostrzeżenie dla Ludzkości Naukowców, oświadczenie poparte przez bezprecedensową liczbę 20 000 naukowców.

Najważniejszym międzynarodowym traktatem o ochronie terenów podmokłych jest Konwencja Ramsarska, która nie zawiera przepisów dotyczących ochrony mokradeł jako strategii zmiany klimatu. Podczas gdy niektóre rządy krajowe i lokalne skutecznie chronią tereny podmokłe, niewielu robi to w kontekście zmian klimatu.

Lasy oceniają swoją własną sekcję (art. 5) w paryskim porozumieniu klimatycznym, która wzywa do ochrony i odtwarzania lasów tropikalnych w krajach rozwijających się. Proces Organizacji Narodów Zjednoczonych o nazwie Redukcja emisji spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów lub REDD +, obiecuje finansowanie dla krajów rozwijających się w celu ochrony istniejących lasów, unikania wylesiania i odbudowy zdegradowanych lasów. Chociaż dotyczy to zalesionych terenów podmokłych i namorzynowych, dopiero w 2016 r. Dobrowolny przepis dotyczący zgłaszania emisji z terenów podmokłych został wprowadzony do systemu rozliczeń klimatycznych ONZ i tylko niewielka liczba rządów z niego skorzystała.

Modele ochrony mokradeł

Chociaż globalne porozumienia klimatyczne powoli chronią węgiel podmokły, obiecujące kroki zaczynają się pojawiać na niższych poziomach.

Ontario, Kanada, uchwaliło ustawodawstwo, które jest jednym z najbardziej ochronnych obszarów niezabudowanych przez jakikolwiek rząd. Niektóre z najbardziej wysuniętych na północ torfowisk prowincji, które zawierają minerały i potencjalne zasoby hydroelektryczne, są podmrożone przez wieczną zmarzlinę, która może zakłócić emisję gazów cieplarnianych. Ustawa z Ontario Far North wyraźnie stanowi, że ponad 50 procent ziemi na północ od 51 stopni szerokości geograficznej ma być chronione przed rozwojem, a pozostała część może być rozwinięta tylko wtedy, gdy wartości kulturowe, ekologiczne (różnorodność i pochłanianie dwutlenku węgla) i społeczne są nie zdegradowany.

Również w Kanadzie, ostatnie badanie donosi o dużym wzroście składowania dwutlenku węgla z projektu, który przywrócił powodzie pływowe do saltmarsh niedaleko Aulac, New Brunswick, w kanadyjskiej zatoce Fundy. Bagno zostało osuszone przez wał przez 300 lat, powodując utratę gleby i węgla. Ale zaledwie sześć lat po naruszeniu grobli tempo akumulacji węgla w odrestaurowanym bagnie wynosiło średnio ponad pięć razy więcej niż w pobliskim dojrzałym bagnie.

Naszym zdaniem, zamiast osuszania bagien i osłabiania ochrony, rządy wszystkich szczebli powinny niezwłocznie podjąć działania w celu ochrony i przywrócenia terenów podmokłych jako strategii klimatycznej. Ochrona klimatu i unikanie szkód powodowanych przez klimat spowodowanych przez burze, powodzie i susze jest znacznie większym zastosowaniem dla terenów podmokłych niż zmiana ich w celu uzyskania krótkoterminowych korzyści gospodarczych.

Ten artykuł został zaktualizowany, aby dodać link do Drugiego ostrzeżenia naukowców dla ludzkości.

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w The Conversation przez Williama Moomawa, Gilliana Daviesa i Maxa Finlaysona. Przeczytaj oryginalny artykuł tutaj.