„Koniec dzieciństwa” część 2, czyli czego chce Karellen?

„Dlaczego wyglądają jak nasza idea diabłów?” Jakoś pytanie nie pojawia się w drugim odcinku Koniec dzieciństwa trwa ponad pół godziny. Potrzeba dosłownego naukowca rakietowego - przedwczesnego studenta astrofizyki i obsesyjnego Milo (Osy Ikhile) Karellena - aby przemówić do słonia w pokoju, ujawnionego na końcu ostatniego odcinka.

Oszałamiające i nieoczekiwane jest rozpoczęcie drugiego odcinka nowego miniserialu Syfy, bez przejmowania się reakcją na fakt, że Charles Dance w prawdziwym, praktycznym kostiumie jako przedstawiciel Alien Karellen wygląda jak Szatan z Park Południowy. Zamiast tego świat akceptuje to dość szybko, podobnie jak podobieństwo jest po prostu przypadkowe, bez wskazania, że ​​jest to w jakikolwiek sposób kontrolowane przez umysł.

Ach, nieważne. Jeśli spędzilibyśmy czas na martwieniu się o logiczne niespójności w każdej sadze science-fiction na tym poziomie - przeczytaj: te, które umyślnie odgryzają znacznie więcej niż potrafią żuć - umarlibyśmy sami i wkrótce.

Więc najlepiej jest po prostu objąć, jak wiele zany jest Arthur C. Clarke w tym odcinku. Punkt kulminacyjny to perłowa, obca tablica Ouija obdarzona zmiennym, żądnym władzy profesorem biologii Rupertem Boyce'em (Julian McMahon). Deska komunikuje się z demoniczną obecnością w łonie młodej matki, a także transmituje symbole przypominające runę w kształcie konstelacji braciom Karellena na jego domowej planecie. Magicznie, Milo pokazuje tę ostatnią część w około pięć minut - co za świst!

W międzyczasie pojawiają się opętane dzieci, przeważnie zakręcony Tommy z młodości Hitlera (Lachlan Roland-Kenn), syn Amy (Hayley Magnus), kobiety noszącej bezbożnego agenta Karellena. Naprawdę tak Rosemary's Baby -spotyka się- Omen jak to brzmi? Dwoje diabelskich dzieci, mówisz? Koniec dzieciństwa zaczyna legalnie naginać gatunki tutaj.

Jest nawet psycholog chrześcijańskiej córki i dziecka misjonarza, Peretta (Pomarańcz to nowa czerń' s Yael Stone), która przygniata krucyfiks siłą wewnątrz Tommy'ego. Spędza godziny, przeglądając teksty religijne, patrząc na stare szkice Lucyfera z książki okultystycznej - pozornie jedyna osoba na planecie, która troszczy się o demoniczną formę zwierzchnika Władcy. Wszyscy inni robią hołd graffiti; może niektórzy nawet się podkochują. W końcu leczy choroby, głód, lukę dochodową, wojnę i całą huk. „To błoga niewiedza, ale wciąż jest ignorancją” - wyjaśnia Milo.

W pewnym momencie skalisty kapłan - guru Peretty - wkracza, by dostarczyć zrzut informacji i uderza go w głowę z mniej naukowego punktu widzenia: „Wiara jest na ostatnich nogach, ale jej nie widzimy, ponieważ dają nam lody. ”Wytnij do Amy, z odradzającym się szatanem-kosmitą, jedzącym kufel na kanapie. Subtelność nie jest tym Koniec dzieciństwa idzie na.

Ponownie, Charles Dance kopie go niezgrabnie z pokładu lądowania, jak Lord of Darkness na szczudłach, wbijając się w koktajle biologiczne lub w przyjazną stodołę z sąsiedztwa, tak jak on ma gówno (co robi). Potrzebujemy go tylko w paradach. Chcę jak najwięcej tańca.

W tym odcinku nie dostajemy złego sekretu Karellena: tylko częściowo wpada na swojego byłego przedstawiciela Ricky'ego Stormgrena (Mike Vogel). Pojawienie się zielonookiego diabła sygnalizuje, że planuje przejąć rzeczy od wewnątrz i zdobyć oddziały na ziemi. Wszystkie znaki wskazują na hordy diabelskich dzieci.

Dowiadujemy się, że Ricky - teraz chorowity dzięki wpływom Karellena - jest sokiem, który utrzymuje tajemnice Karellena i nie pozwala mu umrzeć obcym z ręki Peretty. Zamiast tego Ricky wskrzesza Karellena za pomocą magicznego eliksiru obcych, pomimo wielu tajemniczych ostrzeżeń. Przecież Ricky (Peretta decyduje na podstawie swoich tekstów religijnych) jest „fałszywym prorokiem” Karellena i może tyle samo winić świat, by przemienił się w Walhallę, jak sam międzygalaktyczny diabeł. Stormgren musiał popełnić błąd w ten sposób, a idioci ludzie muszą w coś wierzyć.

Peretta, sprawiedliwie plując w kierunku twarzy Karellena: „Oszukałeś nas!”

Tańcz - z tym Tywinem Lannisterem na wpół szyderczym zaglądającym przez zaschnięty makijaż na twarzy - „Nie, sam się oszukałeś”.