20 lat później, czy „zwykli podejrzani” wciąż są arcydziełem?

W tym tygodniu mija 20 lat Podejrzani. Nikt nie widział drapania głowy Bryana Singera, kręciło się w turkusowym wybuchu. Wygrał z publicznością, przykucnął w kinach i usiadł przed telewizorami na całym świecie z podstępnym opowiadaniem historii. W chwili premiery i do dziś tłumy fanów nadal stoją przy swojej oryginalnej ocenie filmu. Dla tych lojalistów to już nie jest tylko film ale miarą pomiaru chłodu i sposobem na zmierzenie temperatury poświadczeń popkultury. Myślisz, że jesteś kinomanem? Następnie podnieś krzesło, poczuj się komfortowo i powiedz mi, jak się wydostałeś. Czy więc nadal jest naprawdę godny uznania?

Twórczość Singera miała skromne aspiracje. Niewielki budżet, który nie pokryłby kosztów marketingu filmu Marvela, jego styl wizualny wskazuje na jego erę. Podobnie jak dziesiątki indies z lat 90-tych, jego korzenie lo-fi są mocne.Od zbliżeń dławiących przestrzenie wokół aktorów po przybliżanie ujęć do długich odcinków ekranu poświęconych dialogowi, film był siłą. Niewielki budżet oznaczał pójście o krok dalej na skromne racje żywnościowe - i zmusił Singera do wykucia intrygi bez rozkwitu, który zapewnił jego nowszą superbohatera. W pełni wykorzystując to, co masz, właśnie dlatego ten film za 6 milionów dolarów jest tak innowacyjnym dziełem filmowym.

Weźmy na przykład obsadę. Oprócz Gabriela Byrne'a - który musiał zostać przekonany do udziału w Keaton - kolejną największą gwiazdą w tym czasie był Kevin Spacey. Świeżo po byciu całkowitym draniu innego kalibru Pływanie Z Rekinami, sprawia, że ​​metoda działa jak zabawa. Fenster Benicio Del Toro jest ledwie zrozumiałym bufonem - koncepcją, którą sam Del Toro marzył, by pieprzyć się z innymi aktorami. Kevin Pollock i Stephen Baldwin wcześniej trzymali garść dobrych występów, ale nikt nie zamierzał umieścić ich nazwisk nad tytułem. Wszyscy „zwykli podejrzani” mieli wystarczająco dużo anonimowości, aby naprawdę sprzedać swoje personalne ekrany. A kiedy Singer pozwolił, by pięciu głównych aktorów uciekło ze smyczy - wszyscy wielokrotnie łamali charakter ze względu na płodną wzdęcia Del Toro - została uchwycona genialna sekwencja filmów. To zrodziło kultowy moment we współczesnym kinie… który kręci się wokół pięciu przestępców czytających wiersz „Podaj mi klucze, które pieprzysz kurwa!”

Singer nie zasługuje na wszystkie pochwały. Wraz ze scenarzystą Christopherem McQuarrie reżyser udoskonalił sztukę ujawnienia. Wiesz, film BIG TWIST. Wymień tytuł, a jego spektakularny zwrot jest prawdopodobnie pierwszym komentarzem. Widziałeś to nadchodzące? Czy mógłbyś to rozgryźć? Nikt nie zrobił, a nawet nie mógł; w rzymskim buggery nie było szans, żeby ktoś zwrócił baczną uwagę na dno filiżanki kawy Chazz Palminteri.

Co ciekawe, są to ostatnie momenty, które w dużej mierze określają, jak film jest pamiętany: kiedy ta przysłowiowa zasłona wycofuje się, odsłaniając skromny skrawek człowieka, którego słuchaliśmy przez ostatnie 100 minut - dziesięć z nich spędza blubbing - jest Keyser Soze. Kryminalny król przesiąknięty mitem, który zaaranżował całą katastrofę łodzi, to był Kevin Spacey. Niestety, nigdy nie znałem takiej radości. Oglądałem go w 1995 r. Przed pojawieniem się kultury spoilerów, a dzięki skurwielowi (nie tak naprawdę był dobrym przyjacielem), wiedziałem, że Spacey od samego początku był Soze. Czułem się pominięty w rozmowach otaczających to objawienie, ponieważ nie było to jedno dla mnie, ale dla reszty świata było to główne zagadnienie.

Przybył slap bang w połowie lat 90-tych. Dekada, w której film nie był wart obejrzenia, chyba że zdmuchnął twój umysł za pomocą skrętu w lewo. Lubić Szósty zmysł, Podejrzani wykorzystał moc znaczącego zwrotu narracyjnego poprzez dbałość o szczegóły. Każda machinacja fabuły jest wyciskana, aby uzyskać lepszą amplitudę stawki, więc kiedy tw-bam odkręca się, szczęki spadają - nie tylko na prawdę tożsamości Soze, ale także na fakt, że cały film tak się nie stało. Ściśle spleciona mozaika kłamstw Soze działa tak skutecznie, ponieważ wspomnienia emanują pewnością siebie. Fikcja nakierowana na celnika Kujana tryska życiem, gdy aktorzy rozgrywają wersję wydarzeń Soze. Nigdy nie widzimy pełnej prawdy, tylko porwania jej tu i tam. McQuarrie zdobył Oscara za scenariusz i nie trudno zrozumieć dlaczego.

Oryginalność bazowania całego filmu na domku z kartami (ba-dum-tisch) nie budzi wątpliwości, nie martwiąc się, że publiczność poczuje się oszpecona. Bo o to właśnie chodzi. Jesteśmy tam z Kujanem, kiedy uderza go świadomość, że został oszukany. Puści swoją białą filiżankę kawy. Obraca się. Rozbija się na ziemię. Z chwilą, gdy pierwsze smugi po szczelinie zejdą z boku trzy różne kąty. Wystarczy wbić do domu, jak Kujan wpuścił duże pieprzone ryby w jego palce. I byliśmy tam z nim.

Ocena, czy film jest arcydziełem, zależy od kryterium, które określa ten status. Dla Podejrzani ta etykieta została błędnie spoliczkowana, w błędnej próbie uhonorowania jej zakończenia. Kiedy naprawdę zasługuje na to na zdjęcia, kierunek, aktorstwo, dialog. Za wszystko, co się wydarzyło, zanim Spacey zwinął się w obłęd.