Nadmiernie długie buty Vonnegut piły

$config[ads_kvadrat] not found

Курт Воннегут. Рассказ "Любое разумное предложение". (чит. Амир Рашидов)

Курт Воннегут. Рассказ "Любое разумное предложение". (чит. Амир Рашидов)
Anonim

Absolwentka Central Saint Martins Paulina Lenoir ma problem z codziennym dojazdem. Jak widzi, pozwoliliśmy wydajności wyprzedzić indywidualność, gdy jedziemy na nasiąkniętym sikawką metrze lub unikamy wyjącego ulicznego kaznodziei. Przerywamy nasze naturalne rytmy, aby jak najszybciej dostać się do naszego klimatyzowanego biura, gdy mogliśmy cieszyć się kolejnymi minutami pocenia na przejściu dla pieszych.

Jak donosi Wired, Lenoir oferuje rozwiązanie monotonii miejskiego życia zawodowego: naprawdę duże buty.

Projekt gradowy Lenoira to para „nadmiernie długich butów które są sposobem świadomego narzucania sobie wolniejszego tempa”. Nosiciel kroczy po ulicy butami Lenoira, przesuwając się po świecie, gdy inni biegają wokół niego. Chociaż nadal ma zamiar pracować, Lenoir pisze, że „może przekroczyć uporządkowaną strukturę stworzoną przez środowisko miejskie, uświadamiając sobie, jak ulegamy zewnętrznie narzuconym rytmom”.

Lenoir głosi indywidualność w wyjaśnianiu swojej pracy. Z pewnością użytkownik butów jest wyjątkowy wśród tłumu. Istnieje jednak dziwna, mroczna ironia projektu przypominającego dystopijne opowiadanie Kurta Vonneguta „Harrison Bergeron”. W „Bergeronie” niezwykłe jednostki są zewnętrznie niepełnosprawne, aby stworzyć pozornie egalitarne społeczeństwo. Twórczość Lenoira (nieprzeznaczona do komercyjnej wersji) jest bardzo podobna do łańcuchów wymuszonych na balerinach w „Bergeronie”. Paradoks indywidualności polega na tym, że szkodzi wyrażaniu siebie.

Ale tak naprawdę wygląda po prostu super zabawnie brodząc po schodach.

$config[ads_kvadrat] not found