Zegar klimatyczny: odliczanie do 1,5 stopnia Celsjusza

Specjalny raport Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) dotyczący globalnego ocieplenia o wartości 1,5 ℃ otworzył okno, aby ograniczyć globalne ocieplenie do 1,5 stopnia Celsjusza powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej, ale przewiduje się, że emisje dwutlenku węgla wzrosną w 2018 r. O drugi rok wiersz. Jeśli ta tendencja się utrzyma, emisje będą napędzać globalne temperatury do 1,5 stopnia Celsjusza w czasie krótszym niż 16 lat.

Stworzony przez nas zegar klimatyczny pokazuje, jak szybko zbliżamy się do globalnego ocieplenia o 1,5 stopnia Celsjusza, biorąc pod uwagę obecne trendy emisji. Tutaj przedstawiamy naszą trzecią coroczną aktualizację zegara w świetle najnowszych danych naukowych opublikowanych 5 grudnia 2018 roku.

Raport specjalny IPCC wykazał, że 1,5 stopnia Celsjusza jest ważnym progiem dla wielu skutków klimatycznych. Oczekuje się, że ekstremalne warunki pogodowe, takie jak fale upałów i ekstremalne opady, będą rosły z każdym wzrostem temperatury globalnej. Ryzyko nieodwracalnej utraty pokrywy lodowej i wynikający z tego wzrost poziomu morza gwałtownie wzrasta między 1,5 stopni Celsjusza a 2 stopniami Celsjusza, a prawie wszystkie koralowce mogą zostać wymazane w ociepleniu o 2 stopnie Celsjusza.

Zgodnie z najnowszymi danymi zarówno ze specjalnego raportu IPCC, jak i Global Carbon Project, zmierzamy w kierunku 1,5 stopnia Celsjusza za niespełna 16 lat. Sam raport IPCC dał zakres od 12 do 35 lat do 1,5 stopnia Celsjusza, jeśli ocieplenie będzie kontynuowane przy obecnym tempie. W przeciwieństwie do raportu IPCC, zegar klimatyczny odpowiada za fakt, że emisje wciąż rosną, co spowoduje przyspieszenie ocieplenia.

Śledzenie postępu łagodzenia zmian klimatu

Zegar klimatyczny został uruchomiony w 2015 r. Jako sposób na wizualizację harmonogramu globalnego ocieplenia i zapewnienie miernika, dzięki któremu możemy śledzić postępy w łagodzeniu zmian klimatu. Jeśli emisje będą rosły, data osiągnięcia 1,5 stopnia Celsjusza zbliży się. Jeśli emisje zaczną spadać, data 1,5 stopnia Celsjusza przesunie się dalej.

Każdego roku aktualizowaliśmy zegar, aby odzwierciedlić najnowszy globalny trend emisji CO2 i tempo ocieplenia klimatu. W 2016 roku widzieliśmy trzeci rok stabilnej emisji CO2. Ten brak wzrostu emisji CO2 wydłużył czas do 1,5 stopni Celsjusza o rok.

Jednak w 2017 r. Emisje wzrosły, a zegar cofnął się o cztery miesiące. Oczekuje się, że emisje w 2018 r. Ponownie wzrosną o 2,7%. Jest to największy wzrost globalnej emisji od 2011 r. I przesunął się o 1,5 stopnia Celsjusza o kolejne osiem miesięcy bliżej w czasie.

W tym roku nasza aktualizacja zegara klimatycznego odzwierciedla również nowy szacunek pozostałego budżetu na węgiel z raportu IPCC 1,5 stopnia Celsjusza. Budżet ten, który reprezentuje całkowitą ilość dopuszczalnych emisji CO2 między 2018 r. A czasem, w którym osiągniemy 1,5 stopnia Celsjusza, został skorygowany w górę do 770 mld ton CO2. Sam wzrost dopuszczalnych emisji przesuwa datę o 1,5 stopnia Celsjusza o ponad dwa lata.

Rezultatem przewidywanej emisji CO2 w 2018 r. I zmienionego budżetu na emisję dwutlenku węgla jest to, że szacunek daty 1,5 stopnia Celsjusza przypada obecnie na koniec roku 2034.

Prosta metodologia

Zegar klimatyczny odpowiada na pytanie: biorąc pod uwagę obecne tempo emisji i poziom ocieplenia wywołanego przez człowieka, i zakładając, że trend emisji w ciągu ostatnich pięciu lat trwa w przyszłości, jak długo będzie przed pozostałymi dopuszczalnymi emisjami na 1,5 stopnia Celsjusza są zużyte?

Do tej pory działalność ludzka emitowała blisko 2300 miliardów ton CO2 od 1870 r. W wyniku spalania paliw kopalnych i wylesiania. Te i inne emisje gazów cieplarnianych spowodowały wzrost globalnej temperatury o 1,06 stopnia Celsjusza w stosunku do średniej z lat 1850-1900. W ciągu ostatnich pięciu lat roczna emisja CO2 z paliw kopalnych wzrosła średnio o 0,4 mld ton rocznie, aw 2018 r. Oczekuje się rekordowego poziomu 37,1 mld ton.

Tworząc zegar klimatyczny, zakładamy, że ten pięcioletni trend emisji CO2 z paliw kopalnych będzie kontynuowany w przyszłości, a emisje CO2 z wylesiania i zmiany użytkowania gruntów pozostaną na stałym poziomie w ostatniej pięcioletniej średniej wynoszącej 5,3 mld ton na rok. Korzystając z szacunkowego budżetu IPCC na węgiel, zakładamy również, że zanieczyszczenia inne niż CO2, takie jak metan i podtlenek azotu, będą odpowiedzialne za około 25 procent ocieplenia od teraz do 1,5 stopnia Celsjusza.

Jak ufni jesteśmy w szacowaniu czasu?

Nasze oszacowanie czasu jest wrażliwe na niepewność związaną z reakcją klimatu na emisje CO2. Tutaj przedstawiamy najlepsze oszacowanie, co oznacza, że ​​istnieje 50 procent szansy osiągnięcia 1,5 stopnia Celsjusza przed datą zegara, i podobnie, istnieje 50 procent szansy, że data 1,5 stopnia Celsjusza pojawi się później niż pokazano.

Aby zwiększyć pewność, że nie przeszacowaliśmy pozostałego czasu, możemy zamiast tego wykorzystać mniejszy szacunek pozostałego budżetu na węgiel. Ustalenie dopuszczalnych przyszłych emisji na przykład na 570 miliardów ton, a nie na 770 miliardów ton, przesunęłoby o 1,5 stopnia Celsjusza cztery lata wcześniej, do około 2030 roku. To z kolei zwiększyłoby naszą pewność, że nie przeszacujemy czasu, jaki pozostał osiągamy 1,5 stopnia Celsjusza od 50 do 67 procent.

Innym źródłem niepewności jest to, w jaki sposób określamy samą temperaturę globalną. Tutaj wykorzystaliśmy standardową definicję globalnej temperatury Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). Opiera się na dostępnych pomiarach, które są niekompletne przestrzennie, a także łączą pomiary temperatury powietrza i oceanu na powierzchni w celu oszacowania globalnej średniej temperatury powierzchni. Gdybyśmy oparli zegar wyłącznie na szacunkach temperatury powietrza z pełnym globalnym zasięgiem - które wymagają albo modeli klimatycznych, albo niepewnej interpolacji przestrzennej dostępnych danych temperatury - pozostały budżet węgla zostałby zmniejszony z 770 mld do 580 mld ton, a data 1,5 stopnia Celsjusza ponownie przesuną się o cztery lata bliżej.

Jak dodać czas do zegara?

Być może najważniejszym czynnikiem niepewnym jest pytanie, jak bardzo świat będzie próbował zmniejszyć przyszłe emisje CO2 i innych gazów cieplarnianych. Oczywiście, jeśli emisje CO2 z paliw kopalnych będą nadal rosły, nadal będziemy tracić czas między chwilą teraz, a kiedy osiągniemy 1,5 stopnia Celsjusza. Podobnie, jeśli tempo wylesiania lub emisji metanu przyspieszy, będzie to również przesunięte o 1,5 stopnia Celsjusza w czasie.

Obecne krajowe cele w zakresie emisji nie są wystarczające, aby uniknąć 1,5 stopnia Celsjusza: gdyby wszystkie kraje osiągnęły swoje cele na 2030 r., Opóźniłoby to o 1,5 stopnia Celsjusza tylko o pół roku. Podobnie, utrzymywanie stałej emisji CO2 na dzisiejszym poziomie kupowałoby tylko 14 miesięcy dodatkowego czasu.

Jeśli uda nam się zmniejszyć emisję CO2 do zera do roku 2080, możemy uniknąć wzrostu temperatury na świecie o 2 stopnie Celsjusza, ale przekroczymy 1,5 stopnia Celsjusza przed rokiem 2040. Aby faktycznie uniknąć 1,5 stopnia Celsjusza, emisja CO2 z obu paliw kopalnych paliwa i wylesianie będą musiały zostać wyeliminowane do roku 2050.

Unikanie skutków ocieplenia o wartości większej niż 1,5 stopnia Celsjusza będzie wymagało od osób prywatnych, przedsiębiorstw i rządów współpracy i priorytetowego traktowania działań klimatycznych na wszystkich poziomach podejmowania decyzji. Tylko dzięki odważnym i ambitnym działaniom będziemy w stanie dodać wystarczająco dużo czasu, aby uniknąć najbardziej niebezpiecznych konsekwencji dalszego ocieplenia klimatu.

To trudne wyzwanie i może nam się nie udać. Ale wyraźnie zawiedziemy, jeśli nie spróbujemy dużo trudniej niż dotychczas.

David Usher, muzyk i dyrektor Human Impact Lab, jest współtwórcą zegara klimatycznego.

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w rozmowie H. Damona Matthewsa, Glen Peters, Myles Allen i Piers Forster. Przeczytaj oryginalny artykuł tutaj.