Neandertalczycy: nowa teoria o wymarłych gatunkach tworzy śmiertelny obraz

Neandertalczycy prawdopodobnie nie byli sparaliżowanymi dimwitami, w których się znaleźli, aw rzeczywistości mogli być utalentowanymi twórcami broni - i śmiertelnymi użytkownikami.

Nowe badania nad włóczniami neandertalskimi, najstarszą bronią kiedykolwiek odkrytą przez archeologów, sugerują, że rzeczywiście latali dość daleko, z wystarczającą dokładnością, by zdjąć duże zwierzę, jak na przykład czteropalczasty prehistoryczny koń.

Nowy wniosek taki jak ten komplikuje obraz namalowany przez poprzednią pracę, który sugerował, że włócznie wykonane przez Homo neanderthalis były głównie do zbliżania i cięcia. Okazuje się, że neandertalczycy mogli być miotaczami oszczepów o złotej medalu, nawet jeśli ich prymitywne włócznie nie podróżowałyby tak daleko, jak nowoczesne.

W tym artykule opublikowanym w piątek w czasopiśmie Raporty naukowe, zespół naukowców z University College London - wspomagany przez sześć pasujących miotaczy oszczepów - testowane repliki 300-letnich włóczni neandertalczyków znalezionych w Niemczech. Odkryli, że sportowcy, którzy zostali zwerbowani do symulowania siły łowców neandertalczyków, mogli w niektórych przypadkach rzucić włóczniami o więcej niż 65 stóp, z wystarczającą dokładnością, aby uderzyć w belę siana, która symulowała „strefę zabijania” wielkości konia. zwierzę.

Gdy bela siana znajdowała się w odległości 10 metrów (32,8 stopy), zawodnicy trafiali w nią 25% czasu. Osiągnęli ten sam poziom dokładności na 15 metrach (49,2 stopy), a na 20 metrach (65,6 stopy), wciąż trafiają w 17% przypadków.

Tropili w paczki

Te odległości mogą nie brzmieć jak imponujące liczby, ale jeśli neandertalczycy polowali na skoordynowane grupy, jak sugerowały poprzednie badania, wówczas grupa myśliwych rzucających naraz prawdopodobnie zdobędzie co najmniej jedno trafienie. Być może najważniejsze, analiza wideo włóczni ujawniła to, gdy włócznie w eksperymencie zrobił trafili, wniknęli w belę siana z wystarczającą siłą, aby przebić ciało zwierzęcia.

„To kolejny dowód na zmniejszenie przepaści między neandertalczykami a współczesnymi ludźmi”, mówi dr Annemieke Milks, archeolog z University College London i pierwszego autora badania Forbes. „Przyczynia się do zmiany poglądów neandertalczyków jako naszych sprytnych i zdolnych kuzynów”.

Prace zespołu Milków opierają się na najnowszych badaniach dotyczących polowań na neandertalczyków, co udokumentowano w dokumencie z czerwca 2018 r. Ekologia przyrody i ewolucja, pokazuje dowody na istnienie szkieletu jelenia, który został wyraźnie zabity przez łowców neandertalczyków, prawdopodobnie z bliskiej odległości. W dołączonym artykule Milks opisał, jak zazwyczaj zakłada się, że neandertalczycy byli łowcami z bliska i jeśli od czasu do czasu rzucali włóczniami, to prawdopodobnie z niewielkich odległości. Jej nowe badania dziwią się w tym pomyśle i dostarczają dowodów, że ich broń była w stanie latać umiarkowanie długimi dystansami ze śmiertelną prędkością.

„To badanie jest ważne, ponieważ przyczynia się do coraz większej liczby dowodów na to, że neandertalczycy byli technologicznie doświadczeni i mieli możliwość polowania na dużą zwierzynę poprzez różne strategie łowieckie, a nie tylko ryzykowne bliskie spotkania”, mówi Forbes.

„Ten eksperyment przekonująco pokazuje, że w rękach wykwalifikowanych użytkowników włócznie są zdolne do zabijania na większe odległości niż wcześniej sądzono”, dr Jayne Wilkins, archeolog z Uniwersytetu w Cape Town, który nie był zaangażowany w badania, mówi Atlantycki. „To ma znaczenie, ponieważ rzuca wyzwanie długoletniej idei” o tym, jak wcześni ludzie używali broni.

300 000-letnie włócznie

Włócznie, których używali miotacze oszczepów, były replikami zestawu artefaktów zwanych włóczniami Schöningena, które znaleziono w Niemczech w latach 90. XX wieku. Te 300 000-letnie włócznie, których było 10 kompletnych lub prawie kompletnych przykładów na wykopaliskach, były wykonane z drewna świerkowego i były spiczaste na obu końcach. Podwójne punkty sugerują, że broń mogła być obie i broń zbliżeniowa, ale nowe dowody potwierdzają przekonanie, że były one z pewnością w zasięgu.

Ta praca nadal wypełnia bardziej kompletny obraz naszych starożytnych krewnych ludzkich, obraz, który przedstawiał ich jako brutalnych i nieinteligentnych. Wcześniej naukowcy znaleźli przekonujące dowody na to, że neandertalczycy stworzyli sztukę i troszczyli się o siebie nawzajem, a teraz wiemy, że były to także technologiczne sztuczki.

Abstrakcyjny: Pojawienie się broni - technologii przeznaczonej do zabijania - jest krytycznym, ale słabo ustalonym progiem ewolucji człowieka. Jest to ważny marker behawioralny reprezentujący ewolucyjne zmiany w ekologii, poznaniu, języku i zachowaniach społecznych. Podczas gdy najwcześniejsze bronie są często uważane za trzymane w ręku, aw konsekwencji na krótkich dystansach, późniejsze pojawienie się broni na odległość jest kluczowym wydarzeniem. Pociski są postrzegane jako ulepszenie w stosunku do broni kontaktowej i są uważane przez niektórych za pochodzące tylko z naszych własnych gatunków w środkowej epoce kamienia i górnego paleolitu. Pomimo znaczenia broni na odległość w pojawianiu się pełnej nowoczesności behawioralnej, brakuje systematycznych eksperymentów z wykorzystaniem wyszkolonych miotaczy do oceny balistyki rzucanych włóczni podczas lotu i uderzenia. Niniejszy artykuł zajmuje się tym, przedstawiając wyniki próby wyszkolonych sportowców oszczepów, dostarczając nowych szacunków dla kluczowych parametrów wydajności. Dochodzi do nakładania się odległości i energii uderzenia między rzucanymi ręcznie włóczniami i szpiegami, a umiejętność pojawia się jako istotny czynnik udanego użycia. Wyniki pokazują, że polowanie na odległość prawdopodobnie mieści się w repertuarze strategii łowieckich neandertalczyków, a wynikająca z tego elastyczność behawioralna ściśle odzwierciedla elastyczność naszego gatunku.