Co piraci i kulty uczą resztę telewizji o Ego

Możesz myśleć, że kluczowymi składnikami budowania dobrego przedstawienia są mocne pisanie, działanie i wartość produkcyjna - i są one w dużej mierze.Ale jest jeszcze jedna cecha, która jest jeszcze ważniejsza: showrunners, którzy sprawdzają swoje ego przy drzwiach. Dlatego są najlepsi w parach.

Showrunners Lone Wolf nie mają nikogo, kto mógłby powstrzymać ich przed wypiciem własnej pomocy kool. Widzimy to z pierwszej ręki w takich pokazach Wikingowie i Synowie Anarchii, które zaciekle kontynuują elementy, z którymi spotykają się zarówno członkowie publiczności, jak i krytycy. Stworzenie prawdziwie skutecznego spektaklu wymaga dwóch kroków: Showrunners muszą mieć „nie” -mana, a showrunners muszą być gotowi przyznać, że coś po prostu nie działa. Nigdzie ten udany scenariusz nie jest bardziej widoczny niż w dwóch z najlepszych obecnie działających programów: Czarne żagle i Resztki.

Oba koncerty miały niezłe pierwsze sezony, które otrzymały mieszane recenzje: Resztki był krytykowany za zbyt poważny i Czarne żagle wziął flak za wprowadzenie wszystkich swoich ekspansywnych rzutów jednocześnie i nie wyjaśnił, na kogo miałby się skupić. Czy showrunners płakali z tego powodu, czy też krytykowali krytyków za niekompetencję? Nie, odwrócili się, naprawili błędy pierwszoklasistów i wydali dwa z najwspanialszych drugich sezonów, by trafić do telewizji w ostatniej dekadzie.

Gdy Resztki twórca Damon Lindelof - który steruje show z Tomem Perrotta - rozmawiał z Odwrotność, dokładnie wiedział, dlaczego Resztki jest lepszy niż jego pierwszy występ Stracony: „Nikt nie pije Kool-Aid” - powiedział. „Jest wiele pomysłów, które tam rzucam, a ludzie patrzą na mnie i mówią: To takie pieprzone głupstwo”. Potem idę, „Dziękuję, że dałeś mi test rzeczywistości”.

Gdy Czarne żagle twórcy Jonathan Steinberg i Robert Levine rozmawiali Odwrotność, wyrażali podobne odczucia: „Niektóre z tego, co próbowaliśmy, nie zadziałały tak, jak się spodziewaliśmy i dowiedzieliśmy się” - powiedział Steinberg. „Ale jeśli nie próbujesz tych rzeczy, masz również kłopoty”.

Jest tu pewien wzór, a jednym z najlepszych showrunnerów byłoby naśladowanie. Każdy ma impuls, by przerzucić ptaka na krytyków - ale to tylko z korzyścią dla nich, kiedy go ignorują, biorą głęboki oddech i dokonują niezbędnych zmian.

O ile, oczywiście, krytycy nie są całkowicie pozbawieni podstaw. Więc nas pieprz, prawda?