Wyspa Wielkanocna: tajemnicze rozmieszczenie posągów Rapa Nui Wreszcie wyjaśniono

Tajemniczy, pełen posągów Rapa Nui, nazwany przez europejskich kolonizatorów Wyspą Wielkanocną, nie jest łatwym miejscem do rozwoju. W odległości ponad 2000 mil od wybrzeża Ameryki Południowej jest jedną z najbardziej oddalonych od Ziemi zamieszkanych wysp. Gleba jest uboga w składniki odżywcze, opady deszczu są nieprzewidywalne i chociaż w jej kraterach wulkanicznych znajdują się jeziora słodkowodne, nie ma strumieni ani innych źródeł słodkiej wody powierzchniowej. Te ograniczenia ekologiczne dowodzą naukowców w nowym PLOS One studium, są kluczem do rozwiązania od dawna tajemnicy jego posągów.

Od około XIII wieku do momentu europejskiego kontaktu w 1722 roku lud Rapa Nui zbudował ponad 300 platform megalitycznych, zwanych ahu i prawie 1000 wielotonowych antropomorficznych posągów, zwanych moai. Przez długi czas nie było jasne, co reprezentują te masywne posągi, ani dlaczego stali tam, gdzie stali. Ale teraz autorzy nowego badania twierdzą, że moai zostały starannie umieszczone w stosunku do świeża woda.

„Te wyniki są znaczące, ponieważ wyraźnie to pokazują ahu lokalizacje są związane ze źródłami słodkiej wody w taki sposób, że nie są związane z innymi czynnikami środowiskowymi, co rozwiązuje wcześniejsze debaty na temat tego, dlaczego występują tam, gdzie się dokonują, i pozwala nam głębiej przyjrzeć się, dlaczego ten wzór występuje, ”współautor badania i University of Oregon Ph.D. uczeń Robert DiNapoli, mówi Odwrotność.

DiNapoli i jego współautorzy nie twierdzą, że pomniki są koniecznie jak bułka tarta prowadząca do drinka, ale trudno jest się spierać z tym, co znaleźli: za każdym razem, gdy znaleźli na wyspie dużą ilość świeżej wody, olbrzym posągi były w pobliżu.

DiNapoli zauważa, że ​​archeolodzy często postrzegają monumentalne konstrukcje - czy to piramidę, czy moai - jako miejsca, które pełnią wiele ról i funkcji społecznych. Innymi słowy monolit może służyć zarówno duchowym, jak i praktycznym zastosowaniom. W artykule zespół twierdzi, że zabytki Rapa Nui są częściowo związane z konkurencją społeczności i współpracą wokół ograniczonych źródeł słodkiej wody na wyspie.

„Chociaż zasadniczo wszyscy zgadzają się, że są to miejsca rytualne, religijne i wyraźnie mają dystrybucję przybrzeżną”, mówi DiNapoli, wielu naukowców twierdziło, że mogą one być również związane z czynnikami społecznymi, takimi jak współpraca i rywalizacja o grunty rolne, żywność morską i słodką. Celem zespołu było przetestowanie tych pomysłów za pomocą rygorystycznego modelowania statystycznego. Skupiając się na wschodniej stronie wyspy, gdzie wcześniej zmapowano lokalne zasoby, zespół zbadał, czy istnieją jakiekolwiek relacje między rozkładem 93 ahu i zapasy niezbędne do życia.

Nie wydaje się, aby istniał związek między lokalizacją pomnika a żywnością morską lub gruntami rolnymi, ale zespół znalazł relację przestrzenną między zabytkami a ograniczonymi źródłami słodkiej wody na wyspie. Może to oznaczać, że pomniki zostały zbudowane po części w celu sygnalizowania kontroli zasobów terytorialnych.

Ta teoria słodkowodna ma kilku krytyków, ale DiNapoli i jego koledzy są pierwszymi, którzy badają ideę, że ekologia wyspy ogranicza możliwości jej mieszkańców do utrzymania, a te ograniczenia środowiskowe z kolei są kluczowym czynnikiem w pojawieniu się Rapa Nui posągi. DiNapoli i jego zespół wierzą, że Rapa Nui, podobnie jak wyspy oceaniczne, może „zaoferować modelowy system do zrozumienia interakcji człowiek-środowisko”.

„To było dla mnie niesamowite, że starożytni ludzie Rapa Nui zainwestowali tyle czasu i energii, aby zbudować setki ogromnych monumentalnych konstrukcji na tak małej, odległej i ubogiej w zasoby wyspie” - mówi DiNapoli. „Ta praca była dla mnie niesamowicie ekscytująca i satysfakcjonująca”.