Krytycy telewizyjni nie powinni się dziwić, że „True Detective” Fell Apart

Prawdziwy detektyw Nic Pizzolatto - krytyczny kochanek, wysoki autorytet, niedźwiadkowa istota - przeszedł dramatyczną zmianę w losie, powstanie i upadek, podobnie jak jego własne postacie. Świat podążył za tą zmianą w oszołomieniu - pierwszym sezonem była najlepsza rzecz na świecie! Jak Pizzolat stracił mojo? W jaki sposób krytycy i fani, którzy chwalili pochwałę w pierwszym sezonie, tak szybko się do niego zwracają? Ale patrząc na jego pracę, nic z tego nie powinno być niespodzianką. A to, że mówi o krytykach tak samo, jak o Pizzolatto.

W rozmowach wokół Pizzolatto i Prawdziwy detektyw, krytycy opracowali dziwaczną odmianę amnezji. W pierwszym sezonie ich okazjonalne zamiłowanie do myślenia w stylu stada przejawiało się w ich pochwałach. Jeśli wszyscy zgadzają się, że coś jest świetne, a ty nie, to musi być na głowie. Nawet Emily Nussbaum, najbardziej głośna krytyka serialu, wykazała się niepokojem w swojej recenzji, niepokojem związanym z przeciwstawieniem się przypływom i krępowaniu zabawy wszystkich:

Jestem pewien, że jeśli jesteś fanem serii, ta analiza Cię irytuje. Nie jest zabawne bycie wesołym, zwłaszcza gdy ludzie krzyczą „Najlepszy występ w historii”; to rodzaj debaty, która zmierza w obu stronach w oskarżenia, z których każda oskarża drugą o to, że jest roztropna lub frajerem.

Taki był wpływ Pizzolatto: Nussbaum to profesjonalny krytyk telewizyjny Nowy pierdolony Yorker i czuła, że ​​musi przeprosić za to, że nie lubiła występu, jak jedna z kobiet w szkicu Amy Schumer. Błysk pochwały wokół show i Pizzulatto sprawiły, że wątpiący w Season One czują się tak:

Ale z wyjątkiem punktu Nussbauma, że ​​Pizzolato jest ofiarą postaci kobiecych - o czym już wiele się mówi - Sezon drugi ujawnia, co już wiedzieli ci, którzy wstępnie się sprzeciwili w Sezonie Pierwszym: największym problemem Pizzolatto nie jest to, że nie może pisać kobiet; Styl sezonu One przesłania fakt, że tak naprawdę nie może pisać w ogóle. Nie może pisać dialogu, który brzmi naturalnie, nawet jeśli zapożycza się na skraj plagiatu, a on nie może spiskować. Rozważ sceny takie jak mistrzowski sześciominutowy singiel, który uruchomił tysiąc myśli:

Czy jest to wyczyn w kinematografii? Oczywiście. Ale jeśli odejdziesz od wizualnego i stylistycznego wow-factor, scena jest zupełnie nieistotne dla fabuły. To fajne, ale to meandryczna rozbieżność, w sposób, w jaki sezon drugi został oskarżony o bycie nieokreślonym i wijącym się. Tylko w pierwszym sezonie Pizzolatto miał lśniący przedmiot w postaci Carey Fukunaga, który odciągnął nas od jego niedokładnego pisania i kreślenia. W drugim sezonie nie ma nic fajnego, aby odciągnąć nas od tej nieudolności. Niektórzy krytycy uważają, że Pizzolatto może odskoczyć, jeśli po raz kolejny współpracuje z kimś takim jak Fukunaga, ale ten argument nie ma sensu. To nie brak Fukunagi to brak umiejętności Pizzolatto.

To zdumiewające, że tak wielu krytyków jest wstrząśniętych spadkiem jakości między porami roku, a ich twarze mają charakter komiczny - choć wciąż nie tak dobre jak Prawdziwy detektyw własna Rachel McAdams.

Weź na przykład, Nowa Republika: W zeszłym roku byli jednym z nich Prawdziwy detektyw większość gorliwych lauderów, głoszących, że finał, który nawet prawdziwi wierzący uznali za rozczarowujący, w rzeczywistości nie był zły i że w rzeczywistości inni krytycy nie mieli racji, gdy mówili inaczej. W tym roku opublikowano publikację Prawdziwy detektyw jakby był byłym kochankiem, który nagle przestał brać prysznic i dołączył do kultu. Nawet zdegradowali go do liczenia jako prestiżowa telewizja. Ojej.

Łupek krytyk Willa Paskin miała podobny zwrot, od genialnego! kuszące! natchniony! do dialogu i spisku są kompletne bełkoty, a ten pokaz to bzdura. A krytyk Alan Sepinwall, którego pochwała Sezonu Pierwszego była jeszcze mierzona, powiedział o tym sezonie:

Pośród wielu rażących problemów tego sezonu, jedną z największych była zawiła tajemnica w centrum tego. Tworząc fabułę z udziałem tak wielu odmiennych postaci, zbrodni, programów, a nawet epok, Nic Pizzolatto nie brakowało ambicji w tym roku, ale w opowieści brakowało żadnego oczywistego powodu, aby publiczność przejmowała się czymkolwiek z tego … Wydałem dużo z pierwszych rozdziałów sezonu starających się dowiedzieć, jaki jest sens tego wszystkiego.

Upadek Pizzolatto z łaski ujawnia, jakim jest człowiekiem, a co więcej - naturą krytyki telewizyjnej. Tak wielu krytyków poszło najlepszych show w historii!!! do Co się stało z tym koncertem i jak nikt tego nie widział ?! ale w rzeczywistości nie było trudno zobaczyć nadchodzące. W pierwszym sezonie wszyscy byli tak zajęci gromadzeniem pochwał, ponieważ wszyscy byli, a ponieważ błyszczące długie kawałki i fajne ujęcia, a także dlatego, że wyglądają, zwariowane monologi z bardziej szalonymi wąsami!

… Przez cały czas nikt nie zauważył, że fabuła była zawsze niespójny. Dialog był zawsze śmieszne - po prostu Matthew McConaughey jest na tyle niedorzeczny, by to zrobić. Tajemnica była zawsze słaba i zawiła, jak ta New York Times powiedział o finale pierwszego sezonu. Po wszystkich wskazówkach jakiejś kosmicznej tajemnicy i ptakach wykonujących swirly wzory na niebie i łoskot Żółtych Królów i mitycznych krain; po tym wszystkim - „zabójca okazał się niemal parodią psycho-dewianta horroru”. Problemy, na które wszyscy jęczą w sezonie drugim, były obecne w pierwszym sezonie, mieli wtedy po prostu lżejsze opakowania. I niewielu krytyków było gotowych go odwijać.

Nie oznacza to, że cała krytyka jest bzdurą; niezmiernie ważne jest zadawanie pytań i dziurkowanie w logice, bez względu na to, w jakiej branży się znajdujesz. Ale krytycy telewizyjni, następnym razem, gdy reszta twoich kolegów chwali kogoś lub coś, a mała część ciebie wątpi - nie przepraszaj za tę część. „To było to samo marzenie, sen, który miałeś w zamkniętym pokoju”, mówi McConaughey's Rust Cohle w pierwszym sezonie. Rozważmy sezon drugi jako przebudzenie.