Jak astronauci zdobywają Space Sick? Fizyka wyjaśnia

Czy astronauci chorują na kosmos podczas podróży z Ziemi na Międzynarodową Stację Kosmiczną? - Uczniowie klasy 3E, Ferny Grove State School, Brisbane.

To świetne pytanie. Jeśli któryś z uczniów klasy 3E otrzyma możliwość latania w kosmosie, po prostu załóż plaster skóry przeciw mdłościom i idź na to! Dyskomfort związany z chorobą kosmiczną jest prawdziwy, ale jeśli ci się przytrafi, będzie krótki, a na zawsze będziesz pamiętał podróż kosmiczną.

Tak, astronauci mogą przemieszczać się w kosmos na Międzynarodową Stację Kosmiczną. Mniej prawdopodobne jest podróżowanie w ciasnym rosyjskim statku kosmicznym Sojuz, który jest używany do transportu astronautów teraz niż stary wahadłowiec kosmiczny, który był używany do 2011 r. Możliwość poruszania się w promie kosmicznym zwiększyła prawdopodobieństwo wystąpienia choroby kosmicznej. Choroba kosmiczna dotyka nawet połowy astronautów podczas pierwszych kilku dni na stacji kosmicznej.

Zobacz także: Dlaczego nie zwymiotujesz na symulatorze Crazy Astronaut Training Space Camp

Pomysł, że astronauta wpadnie do ich kosmicznego hełmu, na pierwszy rzut oka wydaje się zabawny lub krępujący. Jednak, jak powiedział astronauta Mike Mullane w swojej biografii, może to być śmiertelne - szczególnie, jeśli astronauta był na spacerze. Wymiociny mogą rozmazać wnętrze kasku, oślepiając astronautę. Ponieważ nie można go było usunąć, można go wdychać lub zatkać jego system cyrkulacji tlenu.

Co powoduje chorobę kosmiczną?

Jak zapewne wiesz, grawitacja jest niższa wewnątrz Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Grawitacja to siła, która przyciąga nas na ziemię. Niska grawitacja w kosmosie pozwala astronautom unosić się w powietrzu, co wygląda bardzo zabawnie, ale może pomóc w chorobie kosmicznej.

Choroba kosmiczna to nudności i dezorientacja odczuwana przez wielu astronautów. NASA używa terminu „syndrom adaptacji kosmicznej” zamiast choroby kosmicznej. Dokładniej opisuje ten problem, ponieważ jest to problem astronauta, który stara się przystosować do nieważkości w kosmosie. Przyczyna choroby kosmicznej nadal nie jest w pełni zrozumiała.

Ostatnie eksperymenty pokazują, że choroba kosmiczna jest związana z naszym uchem wewnętrznym. Dwie oddzielne części ucha wewnętrznego reagują na obrót i nagłe zmiany kierunku. Jeśli bardzo szybko potrząśniesz lub poruszysz głową, możesz mieć zawroty głowy, a niektórzy ludzie mogą nawet czuć się źle. Jednak zwykle mija bardzo szybko.

Ta normalna reakcja jest zaburzona przy niskiej grawitacji - twoje ucho wewnętrzne myśli, że ciągle się poruszasz. Dostosowanie się do nowego stanu nieważkości zajmuje trochę czasu. Jest gorzej, jeśli poruszysz głową, gdy twoje ciało wciąż się dostosowuje. To dlatego poprzedni astronauci podróżujący większym promem kosmicznym byli bardziej podatni na choroby kosmiczne niż obecni astronauci podróżujący w ciasnym statku kosmicznym Soyuz - ponieważ w ograniczonej przestrzeni astronauci mieli mniejszą możliwość poruszania głowami.

Nie wspominano o chorobie kosmicznej we wczesnych misjach kosmicznych. Oryginalna sonda Mercury i Gemini była, podobnie jak obecny Sojuz, ciasna. Dopiero w Apollo i późniejszych misjach choroba kosmiczna stała się przedmiotem zainteresowania NASA.

Zobacz także: 60 rzeczy, których nie wiedziałeś o NASA w 60. rocznicę istnienia Agencji Kosmicznej

W 1983 roku pierwsze szczegółowe badanie przeprowadzono na pokładzie promu kosmicznego (STS-7) przez astronautę-doktora Norma Thagarda. Jego i wszystkie późniejsze badania były utrudnione przez samych astronautów. Żaden z nich nie chciał przyznać się do choroby kosmicznej. Obawiali się, że kontrola misji może usunąć ich z możliwości poruszania się po kosmosie lub, co gorsza, że ​​mogą nie zostać uwzględnieni w późniejszych misjach kosmicznych.

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w The Conversation przez Kevina Orrmana-Rossitera. Przeczytaj oryginalny artykuł tutaj.