Trochę twojego mózgu myśli, że Legos są prawdziwe

Legos to wiele rzeczy - gwiazdy hitów filmowych, elementy składające się na całkiem fajne wynalazki, a nawet te, które tworzą potężną sztukę polityczną.

Są też, zdecydowanie, nie prawdziwe.

A jednak - jakaś mała część twojego mózgu rzeczywiście wierzy, że maleńkie plastikowe żółte osoby ze świata Lego są w rzeczywistości prawdziwe. Jeśli uważasz, że to brzmi szalenie, możesz obwiniać swój mózg. Lub po prostu przyjmij to i pamiętaj, że wszystko jest niesamowite, wszystko jest fajne, gdy jesteś częścią zespołu.

To zjawisko Legos jako rzeczywistość zostało zbadane w niedawnym badaniu opublikowanym w Canadian Journal of Experimental Psychology. Naukowcy mieli kilkadziesiąt studentów uczestniczących w trzech eksperymentach związanych z tym samym zadaniem: spójrz na czarno-białe statyczne obrazy, niektóre z nich przedstawiają „ludzi” Lego, a inni na „nie-ludzi” Lego. Różne eksperymenty próbowały ukryć Lego ludzie na różne sposoby - odwracając twarze, dopasowując klocki Lego do rozmiaru i koloru ludzi Lego.

Ale w każdym eksperymencie ludzie-ludzie byli w stanie zlokalizować ludzi Lego znacznie szybciej niż inne obiekty - drzewa, wieże i tym podobne. Doprowadziło to naukowców do wniosku, że gdzieś w mózgu, Ludzie Lego pokrywają się z naszym postrzeganiem ożywionych obiektów.

Ten test Lego ma precedens. Ludzka uwaga na obiekty ożywione i nieożywione została przetestowana w podobny sposób: w poprzedniej procedurze, w której poproszono ludzi o wykrycie zmian w szybko alternatywnych obrazach, konsekwentnie widzieli zmiany dotyczące zwierząt szybciej i dokładniej niż zmiany w obiektach nieożywionych.

Naukowcy przypuszczają, że jest to cecha ewolucyjna - służy nam dobrze zwracanie większej uwagi na rzeczy, które oddychają. Bardziej technicznie nazywa się to „animowanym uprzedzeniem monitorującym” - procesem, w którym nasze mózgi oceniają to, co ważne, na podstawie ważnych kategorii przodków, takich jak jedzenie, łączenie się w pary i pozostawanie przy życiu.

Dopiero wtedy okaże się, czy te same wyniki pojawią się w przypadku innych zabawek tworzonych przez człowieka lub czy ludzie, którzy nigdy nie mieli kontaktu z Legosem, nie będą mieli takiej samej reakcji. Jesteśmy zmuszeni widzieć twarze na przedmiotach nieożywionych, zjawisko psychologiczne, które wskazuje na nasze niekończące się pragnienie personifikacji otaczającego nas świata.