Czy Hillary Clinton jest robotem? Jak głupie pytanie wyjaśnia przyszłość mowy AI

Hillary Clinton nie jest robotem, ale wygląda na to, że może być jej największą polityczną odpowiedzialnością. Jest taki precedens: zaprogramowane zachowanie Marco Rubio skazało go na atak uderzeń Donalda Trumpa, które wydawały się wylądować. Dla Hillbota, usterki - to charakterystyczne szczypanie jej palców w kciuk Clintona, zbyt zdeterminowane uśmiechanie się, mocno opisane scenariusze - to mniejszy problem niż interfejs użytkownika. Jej głos został zrzucony na „robota” z niesamowitą częstotliwością.

To seksistowska krytyka i należy ją nazwać taką. Ale to coś więcej. Wskazuje to na naszą obecną obsesję kulturową związaną z plamieniem robota, tym samym podsycającym entuzjazm nowej serii HBO Westworld. Ten pokaz dotyczy androidów - niektóre w przebraniu, inne nie - stają się coraz bardziej ludzkie. Jest tu wspólny temat: sposób, w jaki istoty wyrażają siebie, reguluje emocjonalne reakcje ludzi. Jesteś tym, co mówisz, a dokładniej, jesteś tym, jak jesteś słyszany.

Juliana Schroeder jest ekspertem ds. Poznania społecznego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, która studiowała gesty i to, jak wpływają na nasze rozumienie tego, co to znaczy być człowiekiem. W sierpniu ubiegłego roku ona - wraz z naukowcem behawioralnym Nicholasem Epley - opublikowała badanie w The Journal of Experimental Psychology który skupiał się na tym, jak głos jest pochłaniany przez ludzki umysł. Schroeder porównuje jej pracę do niedawno wirusowego badania nad tym, jak wiadomości tekstowe i e-mail są trudne do rozszyfrowania ze względu na ich sarkazm (lub ich brak); ludzki głos niesie ze sobą coś więcej niż tylko przekazywanie pomysłów na koniec rozmowy.

„W głosie jest coś, co może precyzyjnie przekazywać złożone reakcje - może poza przekazywaniem informacji, głos w rzeczywistości sygnalizuje, że mają zdolności umysłowe, że osoba wydaje się bardziej przemyślana i bardziej emocjonalna”, mówi Schroeder, nazywając to człowieczeństwem „uważnym” lub fakt, że czująca istota wydaje się posiadać poczucie myśli, emocji i inteligencji, „uważność”, która wskazuje do pewnego stopnia, że ​​w osobie istnieje tożsamość i dusza.

Schroeder i Epley przeprowadzili eksperyment, używając skryptu wyprodukowanego przez bota i napisanego przez człowieka; następnie sparowali każdy z ludzkim głosem. Odkryli, że głos jest integralną częścią koncepcji scenariusza danej osoby: jeśli ludzie usłyszeli głos czytający skrypt wyprodukowany przez bota, mogli zwykle powiedzieć, że jest on zrobiony maszynowo - „Ludzie mogą powiedzieć, tekst jest taki dziwny” - ale zawahał się tylko dlatego, że człowiek to czytał. Naukowcy próbowali następnie utworzyć film, na którym osoba wyciszona czytała tekst, który działał jako napisy, i odkrył, że ludzie nie dali się nabrać na myśl, że bot jest człowiekiem lub odwrotnie.

„Głos jest humanizujący”, mówi po prostu Schroeder.

Właśnie w tym miejscu pojawiają się szalone wybory. W nadchodzącym, niepublikowanym eksperymencie Schroeder zabrał zwolenników Clintona i Trumpa i kazał ludziom z każdego obozu czytać oświadczenia lub słyszeć, jak dana osoba je wypowiada. „Istnieją paralingistyczne wskazówki w głosie osoby” - powiedziała. „Jest coś w wariancji tonu głosu, który daje te sygnały, że za tymi słowami kryje się umysł.” I to jest ważne dla zrozumienia drugiej strony - prawdopodobnie nie dostaniesz przekonany zgodzić się z opozycją, ale zobaczycie je jako ludzkie.

Albo, alternatywnie, oskarżysz ich o bycie robotami, próbując całkowicie oderwać się od ich człowieczeństwa. Hillbot i MechaTrump są łatwiejsze do zignorowania niż ich mięsiste odpowiedniki.

Ciekawym jest fakt, że eksperymenty Schroedera i Epleya ograniczają fakt, że głos wskazuje na emocje i bardziej ludzką obecność, ponieważ dzisiejsza sztuczna inteligencja stała się centralnym aspektem naszego cyfrowego doświadczenia. Jednak ludzie się nie poddają. Moderator debaty wiceprezydenta, Elaine Quijano, drażniła się z powodu swojego niemal kojącego głosu, a krytycy zmagali się z nadmiarem autobotek kobiecych - oczywiście Siri, ale jest też Alexa z Amazon, Cortana Microsoftu i bezimienny przewodnik GPS.

Jednak eksperymenty Schroedera i Epleya pokazują, że ludzie są na tyle sprytni, by dostrzec człowieka od nie-człowieka, nawet jeśli nie-człowiek próbuje nas oszukać „głosem”. Głosy, które modulują i zmieniają się - czy krzyczymy, ryczenie, śmiech, falowanie lub co masz - to wskazówki dla naszej publiczności, że mamy też emocje, a nasz mózg interpretuje to, a nie monotonię obecnego „głosu” sztucznej inteligencji - jako wskaźnik człowieka. Może to być mechanizm obronny naszych przodków - jesteśmy tak zaprogramowani, by tak rzec, rozpoznawać głosy, jak te z naszego plemienia, i być szczególnie wsłuchani w to, co ten głos przekazuje, więc wiemy, czy ktoś zamierza przyciągnąć na siebie Judasza. A może po prostu jesteśmy podejrzliwi wobec maszyn i ruchów predykcyjnych, czy to robot fabryczny, czy C3PO czy Hillary Clinton.

Innymi słowy, myślimy o istocie, która brzmi i działa jak człowiek - bez względu na to, czy jest włączona Westworld lub na szlaku kampanii - jako bardziej przekonujący, przemyślany i mniej przerażający niż cóż, robot.