Dzieci nie ufają brzydkim ludziom, bo są tacy szaleńcy jak my

Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego dzieci cieszą się niektórym dorosłym i unikają innych? Oto krótka odpowiedź: dzieci są szarpane.

Na wpół uspołecznione mini-dorosłe, ostatnie badania w Granice w psychologii potwierdzone, nie ufaj osobom, które ich zdaniem są brzydkie.

Aby być sprawiedliwym, dorośli nie są mniej powierzchowni. Liczne badania psychologiczne potwierdziły, że „stereotyp piękna” jest prawdziwy: to znaczy, że lepiej wyglądający z nas jest generalnie uważany za mądrzejszego, bardziej towarzyskiego i bardziej udanego, niezależnie od tego, czy jest to obiektywnie prawdziwe. W świecie sportu, na przykład, psychologowie twierdzą, że rozgrywający mają tendencję do wyglądania jak modele męskie, ponieważ zakładamy, że gorący piłkarze będą lepszymi liderami, dając im tym samym więcej okazji do błyszczenia. Dzieci, jak dorośli, są bardzo płytkie.

Brzydota jest oczywiście subiektywna, dlatego naukowcy z chińskiego Uniwersytetu Medycznego w Wenzhou zmierzyli związek między względną atrakcyjnością i wiarygodnością w swoich badaniach. Po podzieleniu 138 uczestników na grupy w wieku 8, 10 i 12 lat, pokazali dzieciom serię wygenerowanych komputerowo męskich twarzy - oczy prosto przed siebie, z neutralnymi wyrazami - i poprosili ich, aby ocenili, jak godne zaufania są twarze. Miesiąc później dzieciom pokazano te same twarze i poproszono o ocenę ich atrakcyjności.

Grupa dorosłych została poproszona o zrobienie tego samego. Porównując wyniki między dziećmi i dorosłymi, naukowcy odkryli, że dzieci są bardziej skłonne do osiągnięcia konsensusu w ciągu i pomiędzy grupy wiekowe w miarę starzenia się, wnioskując, że zdolność dzieci do oceny wiarygodności wzrosła wraz z wiekiem.

Kiedy uważniej przyjrzeli się, jak uczestnicy oceniali poszczególne twarze, naukowcy odkryli, że zarówno dzieci, jak i dorośli uważali atrakcyjnych ludzi za bardziej wiarygodnych. Okazało się, że dziewczęta ogólnie lepiej radzą sobie z oceną niż chłopcy.

Ponieważ badanie to nie jest zbyt duże - takie, w którym nie udało się określić ilościowo ani nie rozbić atrakcyjności w żaden naprawdę znaczący sposób - jego wyników nie należy traktować zbyt poważnie. Nadal jednak wzmacnia to przekonanie, że atrakcyjność jest „uniwersalnym językiem”, który obejmuje wszystkie grupy wiekowe, i wywołuje pytania o ewolucyjną podstawę naszej zdolności do wnioskowania o cechach społecznych z rysów twarzy. Czy istnieje rzeczywisty związek biologiczny między wyglądem a uczciwością? Trudno powiedzieć. Ale nie ma wątpliwości, że ludzie rodzą się - i pozostają - płytcy.