Meskalina jest halucynogennym odpowiednikiem orłów

Jest coś w meskalinie.

Prehistoryczni mieszkańcy pustyni na południowym zachodzie Ameryki i Meksyku odkryli, że jedzenie pejotlu - małego, bezkręgowego kaktusa rozsianego w jałowym krajobrazie - może doprowadzić ich do potargowej przygody z innego świata. Rodowici Amerykanie od ponad 5700 lat jedzą pejotlowe guziki w duchowych rytuałach, później przekazując tę ​​tradycję przez stulecia amerykańskich białych facetów szukających dziwnej, ale stosunkowo łagodnej duchowej nocy.

Uważa się, że nazwa „pejotl” wywodzi się albo z słowa Nahuatl oznaczającego „lśnienie” albo „Boskiego Posłańca”, które nie są niedokładnymi skojarzeniami z doświadczeniem jedzenia pejotla. Co do tego, czym dokładnie jest ten lśniący, boski posłaniec dzikich wizji? Jest to Mescaline, naturalnie występujący psychodeliczny alkaloid roślinny, słynący z wywoływania halucynacji, duchowych przebudzeń i metafizycznych spostrzeżeń, a także równie mocnej sztuki, którą inspiruje.

W 1896 r Aspen Daily Times opublikował artykuł napisany przez garstkę przerażonych i lekko rasistowskich broskalino-brosów, którzy opisali wizje „zawsze innej panoramy nieskończonego piękna i wspaniałości” oraz „jaskrawych i ciągle zmieniających się kolorów” po zdobyciu i zjedzeniu pęczka pejotlu przyciski od grupy Indian Kiowa. Eksploracja wypraw psychodelicznych stała się jeszcze bardziej rozpowszechniona w XXI wieku, kiedy nieco więcej obudzonych białych kolesi, jak Hunter S. Thompson, odkryło wpływ meskaliny na ich sztukę. Thompson opisał swoją dziewiczą podróż pejotlem w książce Pierwsza wizyta w Mescalito, melodramatycznie ostrzegający czytelnicy: „Żyjemy w dżungli trwających katastrof”.

Kiedy Don Henley z The Eagles potknął się na pejotlu podczas sesji zdjęciowej w Joshua Tree w 1971 roku, na rok przed klasycznym albumem o własnym tytule, trafił na listy przebojów, lek pomógł mu ułatwić - choć tymczasowo - „inny sposób widzenia świata, Jak powiedział Rolling Stone W tym roku. (Przyznał też, że niektórzy z jego towarzyszy zwymiotowali: „Nie polecam nikomu tego, co wtedy zrobiliśmy”).

To, czego doświadczali Henley, Thompson i niezliczeni rdzenni Amerykanie, było podróżą neurologiczną podobną do tej wywołanej przez inne chemiczne halucynogeny. Meskalina, podobnie jak MDMA, jest agonistą receptora serotoninowego: kiedy wchodzi do mózgu, wyzwala łańcuch zdarzeń, który kończy się uwolnieniem szczęśliwego serotoniny, neuroprzekaźnika z komórek mózgowych.

W szczególności cząsteczki meskaliny wiążą się z zestawem receptorów na komórkach centralnego układu nerwowego nazwanych GPCR, o których wiadomo, że są zaangażowane w procesy takie jak lęk, funkcje poznawcze i agresja wraz z pamięcią, snem, nastrojem i - jak odkryli przyjaciele Henley - nudności. Nie jest do końca jasne, w jaki sposób nadmiar serotoniny prowadzi do psychodelicznych efektów leku, ale naukowcy, podobnie jak ci, którzy opublikowali to badanie w 2009 r., Sądzą, że ma to związek z podnieceniem neuronów w korze przedczołowej mózgu.

Naukowcy uważają, że meskalina jest najbardziej łagodnym ze „klasycznych” halucynogenów, gdzieś między 1000 a 3000 razy słabszym niż LSD i 30 razy słabszym niż psilocybina. Jego względna łagodność (i gorzki smak) może być powodem, dla którego nie jest on uważany za szczególnie uzależniający - i dlaczego brakuje badań klinicznych nad tym lekiem. Zarówno psychodeliczni zwolennicy, jak i nienawiści mają do smażenia potrójniejszą rybę.

W dzisiejszej festiwalowej twórczości narkotykowej meskalina - podobnie jak pamięć Orłów i dreszczyk dziennikarstwa gonzo - została pogodzona z poskromicielką i słodko dziwnym starszym pokoleniem. Według ankiety przeprowadzonej wśród narkotyków na festiwalach wydanych w zeszłym roku przez DrugAbuse.org, jeśli zamierzasz znaleźć meskalinę na którymś z letnich wydarzeń, będzie to ciężki psychodeliczny Burning Man lub Electric Daisy Carnival. Ale nawet ci uczestnicy prawdopodobnie zdecydują się na silniejsze odpowiedniki halucynogenu.