Choroba psychiczna może być żartem lub dziurkaczem. Wybierz jeden.

Mówienie o chorobie psychicznej nie jest łatwe. Żartuję o tym. Jenny Jaffe, artystka, komik i aktywistka, jest w stanie przenieść się z jednej rzeczy do drugiej.

Jaffe jest założycielem Project UROK (wymawiane „You are OK”) non-profit, którego celem jest de-stygmatyzacja zdrowia psychicznego poprzez humorystyczną, otwartą dyskusję. W ramach kampanii na rzecz pomocy chorym psychicznie młodzieży w walce z izolacją i niższymi wskaźnikami samobójstw, zapewnia platformę dla profesjonalnych komików i zwykłych użytkowników Internetu, aby rozmawiać o swoich doświadczeniach. Trzyma to światło, nawet gdy gówno staje się ciężkie.

W pewnym sensie Jaffe chce wykorzystać Seinfeldian „Co się dzieje z…”, aby zrobić dobrze. Jest komiksem obserwacyjnym i dla niej choroba psychiczna to tylko kolejna rzecz. Nie jest dla siebie ani ważne, ani nieważne. Jest to doświadczenie zakorzenione w tym, co czyni nas ludźmi i jako takie może być tematem tabu, bez lekceważenia. Jaffe nigdy nie jest lekceważący i to sprawia, że ​​jest zabawna. Ona nie kręci gumą, ale nie odwróci się. Ona przemówiła Odwrotność o zrobieniu udręki jeszcze jedną pieprzoną rzeczą.

Co zainspirowało Cię do rozpoczęcia projektu UROK?

Zostałem zdiagnozowany w bardzo młodym wieku z uogólnionym zaburzeniem lękowym i lękiem napadowym, które później przejawiało się w depresji i ciężkim OCD. W liceum byłem w zasadzie katatonikiem, ale miałem szczęście i miałem wspierającą rodzinę, która pomogła mi. To luksus w naszym kraju, kiedy nie powinno być.

Jednym z objawów, które odczuwałam, był wycofanie. Przez większość czasu fizycznie nie mogłem być w szkole, więc byłem też bardzo fizycznie odizolowany. To, co zawsze sprawiało, że czułem się lepiej w tym czasie, to słuchanie ludzi - zwłaszcza komików, których podziwiam - mówienie o własnych zmaganiach z chorobą psychiczną. Tym, co było jeszcze bardziej pomocne, było słyszenie ludzi, których podziwiałem, mówiąc o ich doświadczeniach z tym, czego doświadczałem. Naprawdę się tego trzymałem. W domu wyciąłem tak wiele artykułów jak Stephen Colbert i Sarah Silverman i byłem zaskoczony, że rozmawiali o swoich doświadczeniach z różnymi chorobami psychicznymi.

Postanowiliście więc pomóc innym doświadczyć tego poprzez Internet.

Chciałem zrobić coś, co byłoby dla dzieci, gdzie już są, więc nie muszą osobno szukać czegoś. Coś może się pojawić na ich Tumblrze, w ich subskrypcjach na YouTube lub na Twitterze, i jest to o wiele łatwiejsze dla dzieci, które mają duże trudności z przyznaniem się do tego, co czują, aby ich zasób wpadł w ich ręce. przyzwyczajony do radzenia sobie z.

Twoje podejście jest interesujące, ponieważ wykorzystuje humor, by zająć się czymś, co nie jest dokładnie zabawne, gdy manifestuje się w prawdziwym życiu. W jaki sposób możesz zachowywać się zabawnie, nie lekceważąc?

Poważne poruszanie tematów komediowych bez obojętności jest czymś, co podziwiam u wielu moich ulubionych komików. Jednym z najlepszych sposobów, aby zająć się dowolnym tematem, jest zachowanie jego osobowości. Tak naprawdę nie wychodzimy tam i nie śmiejemy się ani nie przyjmujemy założeń dotyczących niczego, przez co przechodzi ktoś inny. Ale kiedy możesz żartować o sobie i powiedzieć: „To jest coś ja poradzić sobie z tym ”i potraktować to w taki sposób, jak„ Nie jestem szalony ”, to ktoś inny, który przez to przechodzi, powie to samo. To tylko obserwowanie tego, jak to jest z dnia na dzień.

Choroba psychiczna ma tak wiele różnych przejawów i różnych sposobów, na jakie wpływa ona na wszystkich rodzajach linii międzysektorowych. Ale myślę, że jedna z rzeczy, w których komedia jest naprawdę dobra, mówi: „Oto coś, co się dzieje mnie ”- biorąc to osobiste doświadczenie i rozmawiając o tym w sposób uniwersalny. Nie żartujesz z osoby, która przez to przechodzi. Nie żartujesz z nikogo, kto ma inną diagnozę. Patrzysz na to, co cię przeraża i mówisz: To to jest śmieszne.

Projekt UROK zachęca użytkowników do przesyłania filmów o sobie, mówiących o ich doświadczeniu. Czy to leczenie jest samo w sobie?

Tak oczywiście. Myślę, że jedną z rzeczy związanych z chorobą psychiczną jest niewidzialna choroba. Nigdy nie wiesz, kto jeszcze przez to przechodzi, więc czujesz, że nie możesz o tym mówić. Stworzyliśmy społeczeństwo, w którym głośne mówienie wywołuje wiele negatywnych obrazów: wymawiasz słowa „choroba psychiczna” i nie myślisz o nastolatkach i zwykłych ludziach, którzy wstają i idą do pracy i dbanie o ich rodziny. Myślisz o przemocy i przerażających, szalonych ludziach, z którymi nie masz do czynienia. Jest to jeden z powodów, dla których tak bardzo nalegam na użycie terminu „choroba psychiczna” - wciąż mówi się w ciszy. Ale mówienie o tym w formie publicznej może być naprawdę terapeutyczne.

Jak masz nadzieję, że projekt UROK zmieni sposób patrzenia na chorobę psychiczną?

Instynkt czasami sprawia, że ​​ludzie chcą mówić o chorobie psychicznej i to jest jak poważny ton głosu „Porozmawiajmy teraz o chorobie psychicznej bardzo specjalny odcinek. „A rzeczywistość jest taka, że ​​ludzie żyjący z chorobą psychiczną mają rację! Nie możesz wstać z łóżka i nie chcesz się śmiać z niczego, a to jest bardzo ponury, mroczny czas. Ale dużo czasu jest w porządku. Moje życie nie jest czarno-białą reklamą. Ludzie z depresją nie są po prostu smutni. Ludzie z depresją radzą sobie z depresją, a także radzą sobie z wszystkimi innymi rzeczami dotyczącymi życia.

Czy były jakieś historie od użytkowników lub komików, które były dla Ciebie zaskakujące?

Wiele razy nie miałem pojęcia. Dla wielu z nich to tak: „Znam cię na zawsze. Myślałem, że masz swoje gówno razem. Jesteś kimś, z kim byłem naprawdę zazdrosny, ponieważ myślałem, że twoje życie jest łatwe. ”Otrzymałem wiadomość od Instagrama od kogoś, kto powiedział:„ Dziękuję bardzo za to. Tak bardzo walczyłem. Czułem się bardzo samotny i bardzo przygnębiony. ”Spojrzałem na jej Instagram i pomyślałem, że gdybym tylko zobaczył tę dziewczynę, pomyślałem, że ona ma najłatwiej życie. Jest taka ładna i wszystko wydaje się zabawne, a ona ma przyjaciół.

Myślę, że największą rzeczą, którą naprawdę zrozumiałem, jest to, że nigdy nie wiesz, przez co ktoś przechodzi. Po prostu musisz być miły dla ludzi, ponieważ po prostu to robisz nie wiedzieć.