Jestem miłośnikiem strzelania z broni palnej, a ja przestraszyłem się strzelania

Uwielbiam pistolety i jestem ich właścicielem odkąd byłem dzieckiem w Kansas. Co więcej, uwielbiam pomysł broni. Spędziłem trochę niedorzecznej części mojego życia, dzierżąc je pojęciowo na fabularyzowanych polach bitew. Pistolety, a nie procesory obrazu, to technologia, która leży u podstaw niemal każdej gry wideo, która mnie kiedykolwiek uszczęśliwiła.

Bez szoku, że po dwóch dniach czytania o masowych morderstwach w Paryżu uruchomiłem stary XBox i sięgnąłem po żywność wygodną, ​​w tym przypadku na rok 2009 Kompleks cieni.

Jest to strzelanka Metroidvania 2.5D osadzona w świecie stworzonym przez Orsona Scotta Carda, gdzie w Stanach Zjednoczonych kształtuje się nowa wojna domowa. W tle tego politycznego niepokoju nasz bohater Jason idzie na wycieczkę ze swoją dziewczyną i przypadkowo natrafia na tajną bazę wojskową pełną przyszłych żołnierzy i garniturów robotów oraz broni, które robią niesamowite rzeczy z broni. Prawdopodobnie nie ma innej gry w historii gier, w które grałem tyle razy. Ten głupi podziemny bunkier to dla mnie łono, pełne mechów morderczych.

Zakończyłem zimne otwarcie gry i czerpałem z tego fizyczną przyjemność. Zniszczyłem grupę shooty-dudów i wystrzeliłem rakietę na złego helikoptera. Potem ktoś wysadził wiceprezesa i zaciągnęły kredyty. O rany, co za wyjątkowa zgrabna rzecz.

Wspinałem się po jaskiniach, szukając mojej (dobrze, Jasonowej) dziewczyny, kiedy natknąłem się na sekretne drzwi, które otworzyły się, by odsłonić pokój pełen złotych broni. Pasywnie buforowałem, ratując super-wyrównaną grę pięć lat temu. Tęskniłem za tymi broniami - nawet zapomniałem, który z nich zrobił coś niesamowitego. Podniosłem wyrzutnię szturmową, pociągnąłem za spust i moje mieszkanie wypełniło się ostrzałem.

Potem odłożyłem kontroler, wyłączyłem Xboksa i poszedłem przeczytać książkę.

Tak, też tego nie widziałem.

To był zły rok dla strzelanin - nie to, że rok 2014 był dobry - ale to nie zawsze masowe blizny. Latem mój przyjaciel zabił się pistoletem, który nie jest terroryzmem, ale śmiercią. Następnie w zeszłym miesiącu odbyła się strzelanina w Comedy Store w Los Angeles, która jest dosłownie moim miejscem pracy w salonie. To dwaj przyjaciele i cały filmik opróżnia się u współpracowników, których kocham. W moim rodzinnym mieście Salina w Kansas odbyła się również strzelanina, w której posiadacze broni mają prawo nosić ukrytą broń bez licencji: mężczyzna strzelił sobie w nogę podczas pokazu The Maze Runner: Scorch Trials ponieważ jego bezpieczeństwo nie było zaangażowane i nie miał kabury.

Ten ostatni może brzmieć inaczej, ale krzyżowy ogień jest krzyżowy i martwi cię, gdy kule są na wolności, gdzie mieszkasz.

Paryż nie był inny - nie dla mnie - ale to było to. Kiedy usłyszałem echo realistycznego strzału Kompleks cieni Cyfrowe jaskinie, zamknąłem. Nie słyszę fałszywego pistoletu bez poczucia, że ​​nie uda mi się podrobić.

Nienawidzę tego. Nienawidzę tego, że to uczucie może zrujnować świąteczny poranek, kiedy dziadek daje mojemu kuzynowi laserowy widok na jego Glocka. Nienawidzę myślenia, że ​​byłbym rozczarowany sobą, gdybym kiedykolwiek podniósł Call of Duty znowu, nawet jeśli to jest rzecz, którą znam, kocham. Nienawidzę myśleć, że nigdy więcej nie będę chciał strzelać z broni.

Boję się, że posuwając się naprzód, mogę zostać pozbawiony całej radości, jaką przyniosły mi pistolety (prawdziwe i pikselowe). I boję się, że może mi się udało.

Nie sądzę, żeby gry wideo, a nawet broń były zły - nie są niczym więcej niż pięknymi produktami konsumenckimi stworzonymi dla publiczności głównie męskiej - tylko dlatego, że mogą już nie być dla mnie dobre. Nie mogę być tam sam. Nie mogę być jedynym, który zaczyna podejrzewać, że jeśli nie jest ocalałym, to jest coś strasznie blisko. Nie mogę być jedynym, który zaczyna się odpowiednio zachowywać.