„Suspiria” to niesamowicie wielka historia o horrorze, która podzieli publiczność

Będziesz kochać Suspiria. Wszyscy inni nie. Jeśli nie mogą doświadczyć filmu o czarownicach ze szkoły tańca, które są niesione przez przebłyski ekspozycji, to zamierzają nienawidzić to. Ale wiesz lepiej. Suspiria wie, że wiesz lepiej. Jesteś teraz w wewnętrznym kręgu i nie możesz odejść.

Otwarcie szeroko w dniu 2 listopada, Amazon Suspiria jest niesamowicie wielkim hołdem złożonym przez Luca Guadagnino dla klasyka włoskiego reżysera Dario Argento z 1977 roku.

Guadagnino, najbardziej znany z trylogii „Desire”, która zakończyła się w 2018 roku Zadzwoń do mnie po imieniu, teraz przenosi swoją zmysłową twórczość do gatunku horrorów.

Rezultatem jest stylowa, głęboko niepokojąca historia w Giallo styl, włoski horror subgrenre, który rozkwitł w latach 60. i 70., który jest papkowaty („giallo” jest włoski dla „żółtego”), tajemniczy i pełen nadprzyrodzonych. Film Guadagnino zapiera dech w piersiach i chłodzi od początku do końca (jeśli trochę trwa), ale może też początkowo wydawać się nieprzenikniony dla niektórych odbiorców.

Susie Bannion (Dakota Johnson), założona w 1977 r. W Berlinie, długo w dzielnicy Wschód-Zachód, opuszcza swoją chorą matkę w Ohio, aby uczyć się w prestiżowej szkole tańca prowadzonej przez Madame Blanc (Tilda Swinton). Wtedy zaczyna się pojawiać niewytłumaczalne zjawisko, złowrogo wprowadzane przez innego ucznia (Chloë Grace Moretz), który powierza swojemu terapeucie, że wszyscy jej nauczyciele są czarownicami.

Zamiast powtarzać oryginalny beat Argento, Guadagnino podkreśla utwory, w których Argento chciał być dwuznaczny. Tak, nauczyciele są czarownicami, ale Argento najwyraźniej chciał, aby publiczność zadawała pytania Susie (granej przez Jessikę Harper, która ma tu znaczący występ) do końca. Guadagnino skutecznie mówi, że to skręca i potwierdza, że ​​są 25-minutowymi czarownicami. Prawdziwym konfliktem jest to, co dla nich znaczy Susie i jaki jest kształt ich ostatecznej rozgrywki.

Rezultatem jest odświeżająco inna historia i inny film, nawet jeśli niewolniczo oddaje hołd oryginałowi swoją prezentacją.

Intensywnie klimatyczny Guadagnino wyrwa się z zamiłowania do ciepłych, malowniczych włoskich winnic za zamrożenie zimnej wojny w Niemczech. W przeciwieństwie do filmu Argento, który został ustawiony tylko w czasie, w którym go nakręcił, Guadagnino to utwór z epoki, który nieskończenie podkreśla jego czas i miejsce. Podczas gdy Argento nigdy nie podkreślił swojego filmu o czarownicach ze szkoły tańca ze współczesną polityką, Guadagnino korzysta z perspektywy czasu na swoją korzyść, nawet jeśli wynikiem jest tylko dekoracja, aby zapewnić, że publiczność zawsze myśli „Gee, shit's bad”, gdy nie śledzą Johnsona lub Każdy ruch Swintona.

Ale atmosfera służy tylko przerażeniom, czyli gdzie Suspiria robi się brutalnie dobry. Przeciążenie sensoryczne i krew - nie przeraża - jest podstawą włoskiego Giallo. Pierwszy Suspiria Pamiętne jest, że pulsujące serce kobiety jest przeniknięte nożem jako sceną otwierającą, a Guadagnino akceptuje wyzwanie swoim pierwszym „zabiciem” - wizualnie zatrzymującą sekwencją tancerza zgniecionego jak kartka papieru.

Nie zapomnisz chrupania kości i nieludzkiego jęku. To tam jest Guadagnino Suspiria uznaje swoją główną tożsamość za hołd dla oryginału, jednocześnie starając się być jego własną bestią.

Notatka na temat Swintona: Ona pełni podwójny obowiązek jako starszy terapeuta męski „Dr. Klemperer. ”Wynikające z tego brzęczenie mediów wokół jej występu - rola, którą pierwotnie przypisano„ Lutzowi Eberdorfowi ”- może wynikać z tego, że Swinton nie do poznania w protetyce wymagała jej roli. To jest coś, na co warto zwrócić uwagę w trakcie drugiego lub trzeciego oglądania.

Suspiria jest horror egzystencjalny chwili. Prawdopodobnie jego najgorsze atrybuty - że jest zbyt barokowy i zbyt długi i zbyt pobłażliwy - są częścią tego, co sprawia, że ​​działa. Dzieło kompozytora i frontmana Radiohead, Thoma Yorke'a, a jednocześnie zachwycająco dziwne, nie ma nic wspólnego z nieśmiertelnymi duchowymi syntezatorami Goblina.

Punkt kulminacyjny do Suspiria jest prezentowany jako pretensjonalny teledysk (mam na myśli komplement), a radykalnie odmienne i znacznie bardziej przekonujące zakończenie filmu z 2018 roku, niż widzimy w oryginale, daje Guadagnino poważne uznanie jako narratora.

Nawet gdy Suspiria wyczarował we mnie nieoczekiwane porównania do Ryuhei Kitamury The Midnight Meat Train lub Stanleya Kubricka 2001: A Spacy Odyssey, film kończy swoją historię inteligentną, logiczną nutą, która natychmiast podąża za oszałamiającym „końcowym tańcem”.

Być może jego odbiór będzie odzwierciedlał Darrena Aronofsky'ego Matka!, ponieważ jest to genialny i dziwny film z dużą ilością szumu, ale nie spodoba się wszystkim. Suspiria jest dla niektórych osób. Jeśli jesteście ludźmi, jesteście w. Witamy w sabacie.

Poniżej znajduje się Suspiria zwiastun filmu: