„Wciąż tu jesteśmy” krwawi horror starej szkoły

Pierwsza noc w ich nowym domu, sąsiad Paula i Anny pojawia się na progu nieproszony. Wydaje się przyjazny. Pozwolili mu usiąść na kanapie i nalać mu drinka. Bierze łyk i pyta, czy pośrednik powiedział im o rodzinie, która zbudowała ten dom io ciałach. Paskudny interes. Heh heh heh.

Uwielbiam takie gówno ze starymi domami z dala od miasta, nieokreślonymi tajemnicami i postaciami brnącymi w ciemność. Gdybym oglądał Nadal tu jesteśmy w teatrze zamiast na laptopie przeskoczyłbym do bliższego rzędu.

Niski budżet indie horror ma ostatnio dobry bieg - Babadook i Wynika i Gwiaździste oczy. Nadal tu jesteśmy należy do tej rozmowy. Pojawiła się w czerwcu, ale wydaje się być rodzajem filmu, który zagrałby na podwójnym rachunku w obskurnym teatrze grindhouse w Nowym Jorku w latach 70. (że martwię się, że nigdy nie było tak realne, jak w zamglonym obiektywie Wyobraźnia Quentina Tarantino).

Paul i Anne (Andrew Sensenig i Barbara Crampton) mają dość ciemności, by sobie z tym poradzić. Para w średnim wieku przeniosła się do nowego miasta, aby ominąć śmierć syna. Dziwne rzeczy zaczynają się dziać, a Anne myśli, że mogą dzielić swój nowy dom z kimś znajomym. Na szczęście są przyjaciółmi z parą, która jest dobrze zorientowana w seansach i tablicach Ouija, które mogą przyjść na weekend i dowiedzieć się, czy to ich syn gra sztuczki z piecem, czy coś bardziej złowrogiego ślizgającego się za ścianami piwnicy.

Pierwsza godzina Nadal tu jesteśmy może zdobyć trochę snickerów od pewnych wyrafinowanych kinomanów, którzy rozpoznają stare tropy i frazesy miasta zbudowanego nad starożytnym złem. Ci ludzie źle oglądają film. Potrzebujesz tych bije na drodze jezioro łabędzie zawsze potrzebuje księżniczki, by zakochać się w księciu. Miarą takiego filmu jest to, czy ruchy te odbywają się z dużą ilością stylu i nastroju, a tutaj to się osiąga. Potem rozpętało się piekło. Do tego czasu przeniósłeś się do pierwszego rzędu, gdzie kulisz się na tył swojego siedzenia.