Nazistowska łódź podwodna jest niszczona przez morskie bakterie napędzane wyciekiem ropy

Niemiecki okręt podwodny 166 leżał na dnie Zatoki Meksykańskiej, ponieważ został zatopiony przez amerykańską marynarkę wojenną podczas drugiej wojny światowej. Przez prawie 80 lat bakterie w tych wodach zemściły się na naczyniu, żując je kawałek po kawałku. W 2010 roku stali się jeszcze bardziej żarłoczni - donoszą naukowcy.

W swoim życiu U-166 był nazistowskim okrętem podwodnym, który patrolował wody USA i zniszczył cztery statki. Po ostatecznym zatopieniu w 1942 r. Został utracony do 2001 r., Kiedy został ponownie odkryty w ramach badania rurociągu. Od tego czasu warunki pogorszyły się wokół wraku. Kiedy platforma wiertnicza Deepwater Horizon eksplodowała w 2010 r., Uwolniła pióropusz ropy równoważny 4 milionom baryłek do wód otaczających łódź podwodną.

W artykule opublikowanym wcześniej w lutym br Granice w nauce morskiej zespół naukowców z University of Southern Mississippi twierdzi, że wyciek ropy zmienił społeczności mikrobiologiczne żyjące na wraku łodzi podwodnej, powodując jej rozpad szybciej niż kiedykolwiek.

Zespół kierowany przez dr Leilę Hamdan, profesor ekologii mikrobiologicznej, twierdzi, że U-166 pada ofiarą korozji wywoływanej przez drobnoustroje, kiedy małe społeczności drobnoustrojów formują się na metalowych powierzchniach i jedzą na dostępnych cząsteczki, które zapewniają te powierzchnie. Gdy mikroby gromadzą się na zatopionych statkach lub łodziach podwodnych, tworzą biofilmy - wspólnoty, które współpracują ze sobą - i degradują powierzchnie metalowe, które zamieszkują z czasem.

Hamdan i jej koledzy myślą właściwie o wycieku ropy Deepwater Horizon zmieniony gatunki drobnoustrojów, które tworzą te społeczności biofilmu. Gdy woda morska wokół U-166 była zalana olejem, różne i bardziej głodne typy bakterii mogły się rozwijać.

„Obrazy serii czasowej ujawniają, że utrata metalu w silnie dotkniętym miejscu, niemieckiej łodzi podwodnej U-166, przyspieszyła od czasu wycieku w 2010 r.” - piszą autorzy. „Badanie to dostarcza dowodów, że pozostałości wycieku na dnie morskim mogą mieć wpływ na społeczności biofilmu i zachowanie historycznych stalowych wraków”.

Hamdan i jej zespół potwierdzili swoją teorię, umieszczając metalowe krążki węglowe wokół pięciu różnych miejsc wraku w pióropuszu Deepwater Horizons: trzy statki z czasów drugiej wojny światowej (w tym U-166) i dwa statki z XIX wieku. Po 16 tygodniach odkryli największą degradację dysku na U-166 (potwierdzającą obrazy rozpadającej się łodzi podwodnej na przestrzeni lat) i zauważył, że dyski uprawiały szeroką gamę gatunków bakterii, w tym „bakterie rozkładające ropę”, które jedzą siarkę w ropie naftowej. Dodając do degradacji, zauważają, że te bakterie faktycznie wytwarzają produkty uboczne (metabolity), które mogą przyspieszyć korozję metali - jak dyski lub metal tworzący U-166.

W pewnym sensie te zjadające ropę bakterie mogą służyć nazistowskim okrętom podwodnym poetyckiej sprawiedliwości. Obrazy U-166 z lat 2003, 2009 i 2013 pokazują, że statek stracił pięciokrotnie więcej metalu w ciągu czterech lat po wycieku New Horizons niż w ciągu sześciu lat poprzedzających wyciek. Nie chodzi o to, że te bakterie są tylko po to, by zdobyć nazistowskie wraki: inne statki wykonane z podobnych materiałów również mogą zostać trafione, zauważają autorzy.

Jednak historyczne znaczenie U-166 nie powinno być lekceważone, jak zauważył Hamdan w wywiadzie Nowy naukowiec.

„Biorąc pod uwagę historyczne i kulturowe znaczenie U-166, powinniśmy wrócić”, powiedział Hamdan. „Morze głębokie to miejsce, z którym niewielu z nas może się połączyć i to daje nam powód do opieki”.

W świetle jego mrocznej historii trudno jest uznać U-166 za ofiarę w jakimkolwiek sensie, choć katastrofalny wyciek oleju za jego degradacją nie jest zdecydowanie żadnym białym rycerzem. Gdy bakterie dna morskiego zjadają wrak, jest to świadectwo niejednej najgorszej tendencji ludzkości.