Wyznania przypadkowego anoreksji

Wszyscy wiemy, że anoreksja jest okropnym stanem, ale czy ktoś może się w nią wpaść, nie wiedząc? Czytaj dalej o moim doświadczeniu jako przypadkowej anoreksji.

Wiem, co myślisz: przypadkowa anoreksja? Jak to działa?

Dla tych, którzy mieszkają pod kamieniem przez ostatnie 30 lat, jadłowstręt psychiczny jest zaburzeniem odżywiania, w którym cierpiący rezygnuje z jedzenia, aby utrzymać lub uzyskać szczuplejszą sylwetkę. Może to obejmować ścisłe liczenie kalorii, dysmorfię ciała, całkowitą odmowę jedzenia i intensywny lęk przed przybieraniem na wadze.

Chociaż nie lekceważę tego, co osobiście wiem, że jest okropnym stanem, po prostu nigdy nie wiedziałem, jak wpadłem na to.

Nie jestem typem osoby, która unika jedzenia. Kocham jedzenie. Zanim to wszystko się wydarzyło, zjadłem o wiele za dużo, a czasem nadal to robię. Byłem również bardzo przeciwdziałający zaburzeniom odżywiania i nie sądziłem, że musisz być chudy, żeby być fajnym lub ładnym. Co prawda, kiedy byłem nastolatkiem, byłem dość mały zarówno pod względem wzrostu, jak i wagi. Potem zacząłem przybierać na wadze z powodu trojakiego uroku:

# 1 Zejście z pigułki i zepsucie hormonów, ponieważ…

# 2 Właśnie zostałem porzucony przez mojego 3-letniego chłopaka i…

# 3 Zacząłem nową pracę w starej restauracji z lat 50. ubiegłego wieku z wszystkimi darmowymi lodami, które mogłem zjeść - co idzie zbyt dobrze z numerem 2, jak się okazuje.

Zaczęło się, kiedy skończyłem 21 lat

Nigdy nie byłem dziewczyną, która myślała o wadze i nigdy nie byłam dziewczyną, która wpadła w depresję, nawet o wielkich wydarzeniach w życiu. W rzeczywistości byłem tak nieświadomy tego, że mój przyjaciel potrzebował wtedy powiedzieć, że wyglądam „znacznie lepiej” z wagą, aby uświadomić sobie, że w ogóle przytyłem.

Niezależnie od tego kontynuowałem tę drogę, aż powoli popadłem w depresję. Czy miałam depresję z powodu mojego ciała? Nie, bardziej odzwierciedlało to, gdzie myślałem, że będę na tym etapie życia, w porównaniu z tym, gdzie faktycznie byłem. W tym momencie nie miałem pracy, żadnego mężczyzny przez co najmniej 2 lata, a mnóstwo mężczyzn, którymi nie byłem zainteresowany, ścigało mnie do tego stopnia, że ​​byłem wstrętny.

W końcu przejęła mnie depresja i chociaż nie jestem w stanie wskazać momentu, w którym się zaczęła, wyraźnie pamiętam, jak siedziałam na ławce w centrum handlowym z moim najlepszym przyjacielem mężczyzną i patrzyłam na wszystkie chude dziewczyny idące w butach do kolan i przylegające do ciała bluzki i uświadomienie sobie, że nie jestem już „gorącą dziewczyną”, którą chodziłem do liceum.

Robiąc to w zdrowy sposób

Każdej nocy zacząłem biegać po bieżni w piwnicy przez godzinę, czytając głośno książki fantasy z fałszywym brytyjskim akcentem. Nie osądzaj. Trwało to nieprzerwanie przez kilka następnych miesięcy, aż rzuciłem mniej więcej rozmiar sukienki. Byłem podekscytowany, ale to było wolne.

Depresja przejmuje kontrolę

Mimo że nigdy nie doświadczyłem właściwej depresji, nawet po zerwaniu z moim wieloletnim chłopakiem, ta choroba zapanowała, dopóki nie chciałem już wstawać i opuszczać łóżka. Czułem się jak porażka w życiu, w mojej duchowości i dla moich rodziców.

Nauczyłem się, że depresja czyni z ciebie bardzo samolubną osobę. Nagle zdałem sobie sprawę, jak rozmawiając z przyjaciółmi i rodziną, zdawało mi się, że mówię tylko o moich problemach i emocjonalnych upadkach. W rzeczywistości jedyną osobą, z którą właściwie się komunikowałem, był mój najlepszy przyjaciel.

Przypadkowa anoreksja

Wkrótce skończyłem 22 lata i przez kilka miesięcy przestałem jeść. To była dziwna forma anoreksji, ponieważ nie postanowiłem przestać jeść, nie zdecydowałem się schudnąć w niezdrowy sposób, ani nie czułem, że desperacko próbuję coś kontrolować w moim życiu.

Jak wspomniano, jedyną chwilą, kiedy się rozjaśniłem, była moja całkowicie platońska przyjaźń z moim najlepszym przyjacielem. Widzieliśmy się dwa razy w tygodniu. To był jedyny czas, kiedy zjadłem, a on był jedyną osobą, która mogła zmusić mnie do jedzenia, nawet jeśli była to minimalna ilość. Zaczęliśmy razem chodzić na duże odległości. Pod koniec naszych spotkań nigdy nie chciałbym wychodzić, pozostając w jego domu, dopóki nie zasnęlibyśmy, a następnie robiliśmy 2-godzinny spacer do domu o 4 rano.

Z moim nowo nabytym problemem żywieniowym i kumulacją 8 godzin miesięcznego intensywnego chodzenia do domu od przyjaciela i bez względu na to, jak wiele godzin nocnych spacerów na bieżni traciłem wagę jak kowadła. Zmieniłem rozmiar od 11 do 3 w ciągu trzech lub czterech miesięcy. Zdałem sobie sprawę, że staje się to problemem, gdy moja matka zabrała mnie na tydzień, aby wymienić spodnie na rozmiar 8, a następnie w ciągu 2 tygodni wróciliśmy do tego samego sklepu, aby kupić mi nowe spodnie w rozmiarze 6. Tak się działo. za szybko.

W tym czasie mieszkałem z rodzicami, którzy nalegali, aby zacząć odżywianie codziennego napoju „Boost”. Ten napój czekoladowy zawiera 26 witamin, błonnika, białka, wapnia i przeciwutleniaczy. W chwili, gdy ją piłem, jedna butelka Boostu miała tylko 240 kalorii. Moi rodzice doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że nie jem i to je miażdżyło. Ale ja miałem ponad 20 lat i nie mogłem nic poradzić, tylko czekać na ustąpienie depresji. Moi rodzice nalegali, żebym pił co najmniej dwa koktajle dziennie, co oznacza, że ​​moje dzienne spożycie kalorii wyniosło zaledwie 480 dziennie, jeśli to.

Postanowiłem zadzwonić do mojego lekarza rodzinnego. Pomimo przygnębienia i lekkiego zaangażowania, wiedziałem, że jestem śmieszny. Jasne, nie byłem tam, gdzie chciałem być w życiu, ale czy to znaczyło, że musiałem zmiażdżyć swoją przyszłość? Wziąłem udział w moim spotkaniu i otwarcie powiedziałem mu, co się dzieje. Powiedział mi, że nie jestem typem klinicznie przygnębionego, że zawsze byłam dziewczyną z wielką głową na ramionach i nalegałam, że sam sobie poradzę.

Powiedziałem mu, jak szybko schudłem. Powiedział, że wyglądam dobrze i na początku muszę schudnąć, ale nie powinienem był robić tego w ten sposób. Powiedział mi, żebym zaczął jeść małe przekąski kilka razy dziennie. Plasterek jabłka z masłem orzechowym, banana, marchewki, organiczne owoce i warzywa, nic ciężkiego. Ostrzegł mnie również, abym nie schodził poniżej 115 funtów, a następnie wysłał mnie na wesoło. Rzeczywiście dziwna wizyta.

Rzeczy, których nie wiedziałem, wydarzyły się, kiedy cierpisz na anoreksję

Nie postanowiłem mieć zaburzenia odżywiania, ale wkrótce dowiedziałem się, że niejedzenie ma poważne konsekwencje psychiczne i fizyczne. Oto rzeczy, o których nie wiedziałem, że wydarzyły się podczas anoreksji.

# 1 Twoje problemy nie znikają tylko dlatego, że jesteś chudy. Kiedy miałem depresję w rozmiarze 14, myślałem, że wszystko, czego nie lubiłem w sobie, zniknie, gdybym tylko mógł być chudy. Nie udało się. W rzeczywistości byłem tak zaślepiony swoim ciałem, że mój umysł nie chciał uwierzyć, że w ogóle stałem się wielkością 3.

Nawet gdy wrzuciłem do koszyka bardzo małe koszulki, często szydziłem i myślałem: „* To * jest taki rozmiar, kiedy stajesz się wyjątkowo mały?” Mimo utraty wagi nie czułem się inaczej. Moje problemy były nadal tak realne, jak kilka miesięcy temu.

# 2 Czujesz się pusta. Nie mówię emocjonalnie, ale raczej moja klatka piersiowa i płuca często były puste, ciężkie, zmiażdżone, jakbym nie mogła oddychać lub że gdybym to zrobiła, cała moja klatka piersiowa zapadłaby się.

# 3 Nie odczuwasz głodu. A przynajmniej nie zrobiłem tego. Być może dlatego, że mój był tak głęboko związany z depresją, po prostu nie odczuwałem już ochoty na cielesne jedzenie.

# 4 Cały czas się trzęsiesz. W moim przypadku nie było to spowodowane głodem, ale niedożywieniem. Często się trzęsłem, ale miałem szczęście, że nie straciłem włosów ani siły paznokci.

# 5 Wpłynie na twoją skórę. Moja skóra stała się zuchwała, szorstka w dotyku i sucha. Lata po ciężkiej pracy zajęły mi przywrócenie mojej skóry do właściwego stanu zdrowia.

# 6 Twój brzuch kurczy się i to naprawdę jest do kitu. Po tak długim niejedzeniu żołądek zaczyna się kurczyć. Kiedy zacząłem znowu jeść, zachorowałbym bardzo, gdybym miał więcej niż kilka krakersów. Twój żołądek będzie potrzebował czasu na powiększenie się, kiedy zaczniesz znowu jeść, więc bądź cierpliwy.

# 7 To doświadczenie męczy oddech i twoje wnętrzności. Spodziewaj się przerażającego oddechu, gdy przestaniesz jeść. Gum został moim nowym najlepszym przyjacielem. Poza tym brak jedzenia i powrót do zdrowej diety oznaczało piekło dla moich jelit. Bardzo trudno jest przez to przejść układ trawienny.

# 8 Wpływa na każdego, kto cię zna. Każdy, kto cię kocha, przeżyje ten koszmar wraz z tobą, więc spokojnie.

# 9 Ludzie często zauważają. Chodzenie na imprezy towarzyskie po odchudzaniu wywołało wiele komentarzy. Wiele było komplementów: ludzie pytali, jak tak szybko schudłem i mówili mi, jak świetnie wyglądam. Nie ma najmniejszego zakłopotania lub wstydu, który wkrada się, gdy przyjmiesz gratulacje za coś tak niebezpiecznie niezdrowego.

Przezwyciężanie mojej depresji

Po około 7 miesiącach przeżycia przy „wzmocnieniu” i zmniejszeniu się do rozmiaru 3, zrzucając aż 70 funtów w krótkim czasie, w końcu zacząłem wracać do siebie po depresji. Jak sobie z tym poradziłem? Szczerze mówiąc, po prostu miałem dość depresji. Nie ekscytowało mnie już życie w nędzy i po raz pierwszy od dłuższego czasu czułem się świetnie.

W ciągu dwóch miesięcy od powrotu do zdrowia i powrotu do zdrowego stylu życia poznałem mojego obecnego męża. Miałem 23 lata. Przede mną obiecująca kariera pisarska. Moja rodzina i ja ponownie nawiązaliśmy kochającą i wspierającą relację z moim bratem i rodzicami, i w końcu byłem tam, gdzie chciałem być.

Nie powiedziałem nowemu chłopakowi o swoich problemach, ale wkrótce pojawiły się rzeczy, które go wyrzuciły. Nadal nie byłem w stanie jeść normalnych posiłków, przez co chodzenie na te pierwsze miesiące kolacji było niezręczne. Rzeczywiście myślał, że jestem „dziewczyną kochającą sałatki”. Pewnej nocy zacząłem obficie trząść, a on przyniósł mi napój z soku pomarańczowego. Wypiłem i wkrótce przestałem się trząść.

„Jadłeś dzisiaj nawet?”

Przyrząd był gotowy. Powiedziałem mu „nie”, a on delikatnie powiedział, żebym uważał na pomijanie posiłków. Grzecznie unikał rozmowy przez rok, dopóki nie byłam gotowa mu powiedzieć. Zaskakujące jest to, że nie jest łatwo powiedzieć swojemu chłopakowi, że miałeś rozmiar 14, szczególnie gdy nie schudłeś w zdrowy sposób, co w innym przypadku byłoby gratulacyjnym sukcesem.

Jeśli masz depresję

Od czasu tej próby stałem się bardziej empatyczną osobą. Nie uważam już, że ludzie z zaburzeniami odżywiania są po prostu płatkowatymi nastolatkami, które po prostu szukają uwagi. Chociaż moje doświadczenie z niejedzeniem może nie być „oficjalnie” opatrzone anoreksją, mogę powiedzieć, że brak jedzenia naprawdę jest do kitu.

Od tego czasu ćwiczyłem w rozmiarze 5 i od niechcenia ćwiczę w domu „na co dzień”. Zawsze cieszy mnie wstyd, kiedy cieszę się moją sylwetką. W końcu dostałem to w tak okropny i przypadkowy sposób, a jednak teraz czerpię korzyści społeczne z tego, że jestem mały.

Upewnij się także, że podczas depresji lub zaburzenia trzymaj swojego najlepszego przyjaciela i rodzinę blisko siebie przez cały czas. Posiadanie kogoś, kogo kochasz, zapewni ci rozsądek.

Anoreksja nie jest cudownie łatwym sposobem na zrzucanie funtów jak diabeł. Jest to bardzo niebezpieczne zaburzenie odżywiania, które może siać spustoszenie w twoim życiu i życiu bliskich. Poproś o pomoc profesjonalistę, jeśli masz wrażenie, że masz objawy anoreksji.