Globalne ocieplenie może usunąć chmury, sugeruje kontrowersyjne badania

Oto mała próbka wielu rzeczy, które już zrujnowały zmiany klimatyczne: Grenlandia, ludzkie zdrowie psychiczne i bardzo urocza ciernia. Teraz, jak przewidują naukowcy w kontrowersyjnym Nature Geoscience badania, nadchodzą zmiany klimatu chmury. Nawet te wszechobecne części nieba mogą nie być bezpieczne przed spowodowanymi przez nas szkodami.

W szczególności artykuł opublikowany w poniedziałek pokazuje, że zmiana klimatu może wkrótce mieć duży wpływ na chmury stratocumulusowe - grube arkusze puchu, które widzimy, gdy prognoza pogody brzmi „overcast”. W ładniejsze dni są to linie lub fale waciki rozbijające niebo. Chmury te są czymś więcej niż tylko marzeniem na jawie, odgrywają ważną rolę w utrzymywaniu stabilnego klimatu na świecie: szczyty chmur stratocumulusów odbijają światło, powodując dużo światła słonecznego, które odbija się z powrotem w przestrzeń kosmiczną, zamiast zatykać Ziemię.

W miarę jak globalne temperatury wciąż się zwiększają, możemy użyć wszystkich powierzchni odbijających, które możemy uzyskać. Ziemia zbliża się do momentu, w którym chmury stratocumulusów - które pokrywają aż 20 procent oceanów wokół równika - mogą zniknąć, twierdzą naukowcy, kierowani przez Tapio Schneidera, Ph.D.

Jak chmury mogą zniknąć

Schneider i jego koledzy stworzyli symulację komputerową, aby modelować, jak dynamika chmur w „reprezentatywnym regionie subtropikalnym” (więcej na temat tego kontrowersyjnego szczegółu później) zmieni się wraz ze wzrostem stężenia gazów cieplarnianych. Ustalili, że pokłady stratocumulusów „stają się niestabilne i rozpadają się na rozproszone chmury”, gdy poziom dwutlenku węgla wzrośnie powyżej 1200 części na milion (ppm) - „co można osiągnąć w ciągu wieku w scenariuszach o wysokiej emisji”.

Obecnie atmosfera Ziemi wynosi 400 ppm CO2; przed industrializacją osiągnął 280 ppm.

Bez pokładów stratocumulusów odbijających światło słoneczne od Ziemi model przewiduje, że globalne temperatury powierzchni wzrosną o 8 kelwinów (czyli o 8 stopni Celsjusza lub 14,4 stopnia Fahrenheita). W subtropikach temperatura wzrośnie o 10 K (10 ° C; 18 ° F). Najgorsze jest to, że chmury nie mogą się odtworzyć, dopóki poziom dwutlenku węgla nie spadnie poniżej 1200 ppm - a dwutlenek węgla pozostanie w atmosferze „na zawsze”. Gdy poziom dwutlenku węgla osiągnie 1600 ppm w modelu, pozostały tylko rozproszone puszyste chmury cumulusowe - ładne, ale nie najlepsze do odbijania promieniowania słonecznego.

Kontrowersje dotyczące chmur

Żaden naukowiec nie będzie uważał, że redukcja emisji dwutlenku węgla do rozsądnego poziomu nie jest ważna, ale niektórzy naukowcy zajmujący się chmurami podjęli problem z analizą Schneidera.

Naukowiec Scripps Institution of Oceanography Joel Norris, Ph.D. Nauka model Schneidera był „prosty” i „jest bardzo prawdopodobne, że Ziemia ma więcej gałek”. On, podobnie jak inni naukowcy, z którymi przeprowadzono wywiady w tym artykule, zajął się faktem, że zespół Schneidera patrzył tylko na dynamikę chmur we wspomnianym wyżej „Reprezentatywny region subtropikalny”, a następnie zastosował go do każdej innej części świata z podobnymi pokładami chmur. Ze względu na uproszczoną konstrukcję modelu, wielu badanych naukowców nie wierzy w „punkt krytyczny” wynoszący 1200 ppm, zamiast tego sugerując, że jeśli chmury znikną, nie będzie to wszystko naraz.

Pomijając naukowe spory, ważne jest to, że naukowcy „poprawiają parametryzację chmur i turbulencji w modelach klimatycznych”, jak piszą autorzy. Innymi słowy, muszą zwracać szczególną uwagę na sposób, w jaki dynamika chmury będzie uwzględniać zmiany klimatu, które nadal zmieniają naszą planetę. Nie jest to jeszcze standard, ponieważ chmury, które są tak zmienne na całym świecie, są trudne do modelowania w globalnej symulacji. Dlatego właśnie naukowcy tacy jak Schneider i inni wykonują tego rodzaju prace na chmurach, których wszyscy uważaliśmy za zbyt długo.