Jak seksistowski i rasistowski odcinek 5 „Winylu” zniszczył go na dobre

Odcinek ostatniej nocy Płyta winylowa Wydawało się, że zamierzają zniweczyć bardzo, bardzo marginalną, dobrą pracę, którą wcześniej osiągnął; przynajmniej sabotował każdy element fabuły, który wydawał się w końcu interesujący. Spektakl walczył z trudem, aby określić siebie jako coś bardziej niż śmiesznie generycznego w swoim kreśleniu i zrównoważyć pobłażliwe muzyczne sekwencje odtworzenia. Piąty epizod wymknął się definitywnie i teraz znajduje się z powrotem w dół góry.

Bohaterka Olivii Wilde z Devon walczyła o to, by zdobyć jakąś agencję w fabule, aw „He in Racist Fire” dostała szansę, w najbardziej błędny i godny pożałowania sposób. W ten sposób potencjał postaci funkowego artysty Richiego, do którego się starał, Hannibal (Daniel J. Watts), został zmarginalizowany; sprowadza się do tego, że jest manipulacyjnym, lubieżnym złoczyńcą, a nie pozornym przedmiotem wyzysku Richiego, na którym można by w pewnym stopniu kibicować. Jak Hannibal flirtuje z Devonem - i wydaje się, że reaguje na jego postępy, poprzez drwiny z Richiego za to, że wziął ją za pewnik - Richie stoi bezsilny, chcąc tak bardzo go podpisać, że zniesie przynętę.

Ma to wyglądać na „interesujący” wybór dla Devona, ale po spotkaniu z Richiem w windzie naśladującym ich pierwsze doświadczenie seksualne - i hacky, przegrzaną walkę z udziałem Richiego wystrzeliwującego na nią „czarnego kutasa” dla efektu - cała sprawa jest całkowicie podważona, i szczerze mówiąc, obrzydliwa. Później, kiedy Richie dowiaduje się, że Hannibal i tak podpisał kontrakt ze swoim rywalem, całe wydarzenie przekształca się w coś znacznie mniejszego niż suma jego części: sprowadza się to do bycia po prostu kolejną czkawką w fabule Richiego. Jego żal i wyraźne uczucie żalu mają na celu wzbudzenie sympatii dla naszego impulsywnego, zawsze błędnego i uzależnionego antybohatera; co to znaczy dla Devon jest całkowicie drugorzędne.

Reakcja Richiego, oczywiście, polega na natychmiastowym podważeniu innej kobiety, jego byłego płomienia Andrei Zito (Annie Parisse), którą usiłuje wprowadzić na stanowisko kierownicze, aby pomóc uratować jego upadającą firmę. Richie przyznaje, że się rozpadli, ponieważ Andrea nie jest tak piękna jak Devon, i że sprzeciwia się jej byciu Włochem - „jak on”. Wydaje się, że jest zadowolona (naprawdę przyznaje, że uczciwie?) I oznajmia, że ​​będzie dla niego pracować. To dobry przykład na to, w jaki sposób show preferuje skakanie na czele w obrzydliwość i tarcie, zamiast pracować nad stworzeniem logicznych, przenikliwych postaci.

Z postaciami takimi jak Lester i Kip, Płyta winylowa Pisarze nadal łączą nas z coraz bardziej jednowymiarowymi członkami zespołu. Nawet krótkie winiety Jamiego (jeden na jeden) (uwaga: sceny seksu) z postacią Jamesa Jaggera w tym odcinku nie mogą zmienić go w coś więcej niż pozornie anachroniczną postać Pete Doherty. To miało być znaczące, że on kręci płyty Big Star, ale jak? Z drugiej strony Lester chce zmienić bieg swojego życia - podporządkowany niechęci i rozczarowaniu - ale nie jest jasne, jak sobie z tym radzi. Jego nowe stanowisko kierownicze to, jak sam przyznaje, sposób walki z Richiem, ale czy on naprawdę to robi? Albo po prostu przypadkowo odkrywając, że tworzą dobry zespół - że są gotowi zrobić wszystko, aby uzyskać nową, interesującą muzykę („elektryczną”, jak powiedziałby Richie) dla ogółu ludzi? Do tej pory powinniśmy mieć pojęcie o tym, co napędza jego decyzje; jego szkicowość jest leniwa, a nie poetycka.

W tej chwili spekulowanie na temat postaci wydaje się uciążliwe - ćwiczenie intelektualne w wyobrażaniu sobie rozmów, które toczą się w pokoju pisarza. To nie dlatego, że ten program rzeczywiście „namawia do myślenia” lub czuje. Słaba polityka seksualna i rasowa sprawiła też, że oglądanie tego filmu było bardzo nieprzyjemne, a nawet bardziej niż miało to miejsce w przypadku niegrzecznej, napędzanej testosteronem jazdy, której obawialiśmy się, że będą to pierwsze szkodliwe reklamy promocyjne.