Nie, ludzie żyjący w Arktyce nie są zadowoleni z rekordowo wysokich temperatur

To mało powiedziane, że globalne temperatury w ciągu ostatniego roku wykraczały poza banany. Ostatnie dziesięć miesięcy z rzędu ma zerwane miesięczne rekordy temperatury. Luty 2016 r. Pobił rekord tak całkowicie, że zdobył wątpliwy zaszczyt bycia najbardziej rekordowym miesiącem w historii (jeden klimatolog opisał dane jako „coś w rodzaju filmu science fiction”). Przyczyny tego meteorologicznego freakshow obejmowały potwora El-Niño i stale rosnące skutki globalnej zmiany klimatu.

Podczas gdy zasadniczo cała Ameryka Północna została dotknięta przez niezwykłe ciepło, nigdzie nie było tak dramatyczne jak w północno-zachodnich częściach kontynentu - na Alasce i terytorium Kanady w Jukonie. Oto jak szokująco ciepło było w Whitehorse, Yukon: W lutym termometr nigdy nie spadł poniżej zera Fahrenheita. The średni dzienny niski w lutym od 1980-2010 był minus dwa. W miejscu, w którym temperatura spada do -40 Fahrenheita co najmniej raz lub dwa razy, najzimniejszym porankiem przez całą zimę był zaledwie -27.

Można sobie wyobrazić, że mieszkańcy Arktyki i subarktycznego krajobrazu są bardzo podekscytowani przerwą od długich, mroźnych zim. Nie są; nie dokładnie. Jasne, -40 temperatur sprawia, że ​​wychodzenie na zewnątrz jest nieprzyjemne, ale odwilż w środku zimy jest jeszcze gorszy.

Chodzi o to, że życie w północnych szerokościach geograficznych polega na tym, że aby przetrwać zimę, można znaleźć zajęcia, które lubisz robić na zewnątrz, takie jak narciarstwo biegowe, wędrówki na rakietach śnieżnych lub jazda na skuterach śnieżnych. „Z pewnością skorzystałem z cieplejszej pogody, aby spędzić dużo więcej czasu na świeżym powietrzu tej zimy, zarówno podczas wędrówek, wędrówek w rakietach śnieżnych, jak i wędrówek po szlakach” - powiedział mi mieszkaniec Whitehorse, Myles Dolphin. Ale gdy sprawy przekroczą granicę mrozu, pojawia się zupełnie nowy zestaw problemów. Wiele z tych działań staje się niepraktycznych lub wręcz niebezpiecznych.

Alaska i Yukon mają dwa główne coroczne wyścigi psich zaprzęgów, Yukon Quest i Iditarod. Wyścigi saneczkowe są szczególnie wrażliwe na ciepłe temperatury, ponieważ wymagają dużo śniegu, a także bezpiecznej podróży w dół zamarzniętych korytarzy rzecznych. To też nie jest dobre dla psów, które szybko przegrzewają się podczas biegu, jeśli temperatury pełzają powyżej zera. Oba wyścigi musiały skrócić i przekierować swoje kursy w tym roku, aby uniknąć odcinków niskiego śniegu i niebezpiecznie cienkiego lodu. Alaska wysłała 7 000 galonów śniegu pociągiem do Anchorage na uroczysty start Iditarod.

@jacsrons @inversedotcom Przez całą zimę nosiłam parkę.

- Chris Windeyer (@chriswindeyer) 17 marca 2016 r

Na północy zamarznięte rzeki i jeziora stają się zimowymi autostradami, zarówno dla rekreacji, jak i zwykłego transportu. Kanadyjska autostrada Dempster Highway przebiega o 150 mil dalej w zimie, dzięki zamarzniętej drodze, która przecina i płynie po lodowatych rzekach. Letnie przeprawy promowe stają się lodowymi mostami. Wielu mieszkańców zależy na bardzo zimnej pogodzie, aby bezpiecznie podróżować w regionie. Ciepła pogoda nie sprzyja bezpieczeństwu i nie sprzyja zabawie.

„Tej zimy zrobiłem parę skuterów śnieżnych w back-country na obszarze Dawson”, mówi mieszkaniec Whitehorse Duncan Smith. „Podróż po rzece Jukon była gorsza niż normalnie z większym niż zwykle przelewem i większymi plamami otwartej wody. Również podróż z autostrady Dempster do rzeki Jukon przez rzekę Piętnaście mil musiała zostać przerwana, ponieważ górna piętnaście mil miała po prostu zbyt dużo otwartej wody. Gdyby była zimniejsza zima, potok byłby przejezdny. Ciepła zima to zła podróż ”.

Arktyka ociepla się dwa razy bardziej niż reszta świata w odpowiedzi na zmiany klimatu. Już teraz Alaska i Yukon odnotowały sześciostopniowy średni wzrost temperatur zimowych. Odmrażanie na północ stanowi ogromne wyzwanie infrastrukturalne, ponieważ topniejąca wieczna zmarzlina tonie w budynkach i destabilizuje autostrady. Wiele osób zakłada, że ​​mroźne zimy sprawiają, że Północ jest niewidzialna. Dla ludzi, którzy nauczyli się cieszyć śniegiem, to po prostu nieprawda. Właściwie to koniec zimnych zim, które stanowią największe zagrożenie dla życia Arktyki.