Kompozytor „American Horror Story” otwiera się na temat Ryana Murphy'ego

Kariera rzadko idzie zgodnie z planem. W Job Hacks strząsamy ekspertów, aby zdobyć wiedzę, którą kultywowali w drodze na szczyt swojej dziedziny.

W tym tygodniu rozmawialiśmy z Macem Quayle, kompozytorem nominowanym do nagrody Emmy Pan Robot i American Horror Story: Freak Show. On także zdobywa punkty Krzyczeć Królowe, The People v. O.J. Simpson i najnowszy amerykański horror sezonów, w tym Hotel i zbliżający się szósty sezon.

Czy jest program, który najbardziej ukształtował twoją karierę?

Moje zaangażowanie w telewizję jest dość pracowite od końca 2014 roku, a to z powodu zatrudnienia American Horror Story: Freak Show. Doprowadziło to do powstania pozostałych trzech programów, nad którymi pracowałem. Drugi był Pan Robot, które przyciągnęło wiele uwagi, więc miało to również duży wpływ na moją karierę.

Czy w jakimś programie najłatwiej znaleźć muzykę? Czy proces jest inny dla każdego?

Każdy miał swoje własne wyzwania. Kiedy pracowałem The People v. O.J. Simpson, to było trochę niezwykłe dla koncertów Ryana Murphy'ego. Zaczęliśmy z wyprzedzeniem, kiedy nadleciał. Pierwszy kierunek, który wybraliśmy z muzyką, którą ostatecznie zdecydowaliśmy, nie był właściwy. To naprawdę musiało być bardziej subtelne i zaniżone.

Styl Ryana jest odważny. Kiedy po raz pierwszy zacząłeś z nim pracować, czy to tam zacząłeś, muzycznie?

Dla American Horror Story: Freak Show, muzyka była śmiała. Pierwszy utwór, który dla niego napisałem - co ostatecznie skłoniło go do zatrudnienia mnie - był dość śmiały i wiele z tego, co było w tej serii, było odważne. Krzyczeć Królowe był również odważny, dlatego też, kiedy zaczęliśmy O.J., byliśmy odważni. To było to, co mieliśmy zaprogramować na innych programach, a potem zdaliśmy sobie sprawę, że nie było to właściwe podejście. Historia i aktorzy i wszystko było tak różne. Muzyka nie musiała być tak odważna.

Z czym lubi pracować?

Jest bardzo wizjonerem. Z pewnością jeśli chodzi o muzykę, jest z nim całkiem prosta. On albo to kocha, albo nie. Tak naprawdę nie ma żadnej szarej strefy. Nie dostaję od niego wielu notatek. Zwykle jest to kciuk w górę lub w dół, więc to ciekawy sposób na pracę.

Czy twój proces jest inny Pan Robot ?

Sam Esmail twórca jest bardzo praktyczny z muzyką. Zaczniemy od mówienia o tym, jaka muzyka jest potrzebna. Napiszę to, on będzie słuchał, a potem da mi przemyślenia, w jaki sposób możemy to zmienić, aby to było właściwe i spełnić jego wizję sceny lub odcinka.

Jakie są twoje muzyczne inspiracje Pan Robot ?

Uwielbiam muzykę elektroniczną na zawsze. Pierwszym albumem z muzyką elektroniczną, jaki kiedykolwiek słyszałem, był „Switched-On Bach” Waltera Carlosa.Następną rzeczą, którą pamiętam, był Tomita, japoński artysta muzyki elektronicznej. Słuchałem jego płyty „The Bermuda Triangle”. Jako nastolatek grałem w zespołach i bardzo interesowałem się muzyką elektroniczną. Pierwszy syntezator kupiłem w wieku 15 lat. To świat, w którym żyłem od dłuższego czasu. To było bardzo naturalne, kiedy spotkałem się z Samem i dyskutowaliśmy, że dźwięk pierwszego sezonu powinien być niemal całkowicie elektroniczny. Wyciągaliśmy wpływy z jakiegoś klasycznego materiału, Tangerine Dream, Cabaret Voltaire, nawet bardziej niejasnego jak Depeche Mode lub Aphex Twin. A potem bardziej nowoczesne rzeczy, jak Cliff Martinez i Trent Reznor.

Czy był jakiś konkretny program, który najbardziej mile zaskoczył Cię podczas pracy nad nim?

Wszyscy mieli swoje niespodzianki. Na samym początku, kiedy pracowałem American Horror Story: Freak Show, Byłem naprawdę zaskoczony muzycznym światem, w którym grałem w tym sezonie, co wydawało mi się, że przygotowywałem całe moje życie do pracy nad tym show. Musiałem stworzyć ten jeden dźwięk, który był rodzajem muzyki science-fiction z lat 50., a potem zrobiłem coś w rodzaju muzyki klasycznej z początku XX wieku, a potem pokręconą, karnawałową muzykę cyrkową. To było takie dreszczyk emocji, robić to dzień po dniu.

Czy są jakieś podpowiedzi, które możesz podać amerykański horror Sezon 6?

Jestem prawie zaprzysiężony na tajemnicę wszystkiego. Wszystko, co mogę powiedzieć, to będzie straszne.