'11 .22.63 'Wreszcie widzi Lee Harvey Oswalda przygotowującego się do zabicia JFK

Po tygodniach okrążenia na peryferiach Dealey Plaza, siódmy odcinek 11.22.63 wreszcie ląduje - ciężko. Do tej pory pokaz pozostawał w osobistych relacjach bohaterów, pozwalając, by wydarzenia poprzedzające datę tytularną spadły na dalszy plan. To Sadie's (Sarah Gadon) pogłębia miłość do być może niedługo męża Jake'a (James Franco), który trzyma ją przy swoim łóżku po tym, jak mściwi bukmacherzy wyrzucają z niego wspomnienia. Równolegle, małżeństwo Lee Harveya Oswalda (silnie paranoicznego Daniela Webbera) z Mariną (Lucy Fry) gwałtownie się rozpada, pogłębiając psychologiczną izolację, która przyprawia go o kucanie na pudłach wysoko w repozytorium książek Dallas, karabin w ręku. To machinacje ludzkich emocji, a nie czas, doprowadziły serię do tego punktu; ale teraz, w przedostatnim odcinku, historia - przynajmniej wersja, którą wszyscy znamy - w końcu zajmuje centralne miejsce.

Jak na ironię, Jake nie może sobie przypomnieć, jak te wydarzenia mają się rozwijać. Do diabła, on jest tak skonsternowany, że nie potrafi nawet zapamiętać, kogo powinien nadzorować. Jest tylko jedna inna osoba, która wie, a on został zamknięty w domu wariatów. Tygodnie brutalnej terapii elektrowstrząsowej sprawiły, że Bill (roztrzęsiony przez George'a MacKaya) był zdezorientowany i wycofany, przekonany, że jego wspomnienia z ostatnich trzech lat - dziwny człowiek z przyszłości, spisek zabójstwa, jego „brat” - były napędzane manią fantazje. Zwracając się do Jake'a, który desperacko szuka pomocy, pyta potulnie: „Gdybym był twoim przyjacielem, dlaczego mi to zrobiłeś?” To uzasadnione pytanie, na które nie ma odpowiedzi. Gdy Bill pozwala się wypaść z parapetu, lądując bez życia na ziemi, zdajemy sobie sprawę, że nigdy nie był przyjacielem - tylko pionkiem - jak wszyscy inni w samolubnym, skazanym na zagładę planie Jake'a.

Nie znaczy to, że kiedykolwiek byliśmy przekonani, że Jake jest rzeczywiście bezduszny. Nawet w głębi swojego wstrząsu obsesje na punkcie ludzi, których kocha: Wizja jego byłej żony Chrissy ustępuje retrospekcji Al (Chris Cooper), wyrażając swoje rozczarowanie w jego żałosnym protegowanym: Nie jesteś mężczyzną Myślałem, że jesteś - mówi, wylewając rakowatą krew - cenę, jaką zapłacił za podróż w czasie. Jake zdaje sobie sprawę, że stawką jest o wiele więcej, niż kiedyś sądził; był głupcem, myśląc, że może wpaść do Camelot i wyskoczyć tak łatwo, jak przyszedł. Nie tylko zmienia czas. Czas się zmienia mu.

Jeśli pojawienie się Al nie prowadziło tego domu, nagła, zaskakująca spowiedź Yellow Card Man (Kevin J. O’Connor) czyni go boleśnie jasnym. Pojawienie się na siedzeniu pasażera Jake'a w półmroku przed zabójstwem JFK, Człowiek Żółtej Karty ujawnia, kim naprawdę jest - spojrzenie osoby, którą Jake może stać się, jeśli kontynuuje swoją daremną misję. „Nie chcę, żeby tak się stało, nie znowu”, mówi, opowiadając, ile razy cofnął się w czasie - czy to jego głowa, czy przez króliczą dziurę jest niejasna; czy to ma znaczenie? - próba zapobieżenia śmierci jego młodej córki. To pułapka, z której nie może się wydostać, ale także „nie może nie spróbować”. Za każdym razem zawodzi.

Coraz wyraźniejsza daremność całej misji jest podkreślona przez dziwną, chaotyczną akcję tego odcinka, która rozpoczyna się 5 listopada 17 dni przed zabójstwem i kończy poranek fatalnej strzelaniny. „Soldier Boy” jest przyspieszającym odliczaniem - skaczącym o cztery dni naprzód, potem jeden, potem dwanaście godzin - który jest pośpieszny i niestabilny, ale może o to chodzi. Patrząc wstecz, Jake właściwie nie zrobił wszystkiego, by przeszkadzać w samym zabójstwie, przynajmniej jeszcze nie, więc nie powinno dziwić, że wydarzenia z przeszłości - Lee Harvey Oswald jest historia, tutaj - upaść jak domino na miejsce. Lee płaci złą wizytę w FBI w Dallas. Lee podnosi strzelbę. Lee przysiada na parapecie Book Depository. Nieuchronność tego jest jak, cóż, zegarku, a jeśli ten odcinek 11.22.63 sprawiło, że wszystko stało się jasne, nie ma absolutnie nic takiego