Bugs Coon Soon Go Extinct. Oto co się stanie ze światem.

Jest bardzo dużo owadów. Trudno powiedzieć, ile dokładnie, bo 80 procent nie zostało jeszcze opisanych przez taksonomistów, ale prawdopodobnie jest ich około 5,5 miliona. Umieść tę liczbę razem z innymi gatunkami zwierząt z egzoszkieletami i nogami stawowymi, znanymi łącznie jako stawonogi - obejmuje to roztocza, pająki i drzeworyty - i prawdopodobnie jest w sumie około 7 milionów gatunków.

Pomimo ich wszechobecności w królestwie zwierząt, niedawny raport ostrzegał przed „bugpocalypse”, ponieważ badania wskazywały, że owady wszędzie spadają w alarmującym tempie. Może to oznaczać wyginięcie 40 procent gatunków owadów na świecie w ciągu najbliższych kilku dziesięcioleci.

Zobacz także: Ludzie zabijają wszystkie błędy i czas się tym martwić

Szczególnie niepokojące jest to, że nie wiemy dokładnie, dlaczego populacja spada. Intensyfikacja rolnictwa i pestycydy są prawdopodobnie dużą częścią problemu, ale z pewnością są bardziej skomplikowane, a utrata siedlisk i zmiana klimatu mogą również odgrywać rolę.

Chociaż niektóre doniesienia prasowe sugerują, że owady mogą „zniknąć w ciągu stulecia”, całkowita strata jest mało prawdopodobna - jest prawdopodobne, że jeśli niektóre gatunki wymrą, inne wprowadzą się i zajmą ich miejsce. Niemniej jednak ta utrata różnorodności może mieć katastrofalne konsekwencje. Owady są ważne z ekologicznego punktu widzenia, a gdyby zniknęły, konsekwencje dla rolnictwa i dzikiej przyrody byłyby tragiczne.

Rozwalające się Królestwo Bugów

Trudno przecenić liczbę gatunków. Rzeczywiście, powyższe 7 milionów szacunków jest prawdopodobnie dużym niedoszacowaniem. Wiele owadów, które wyglądają podobnie - tak zwane „tajemnicze gatunki” - są rozpoznawalne tylko dzięki ich DNA. Dla każdego łatwo rozpoznawalnego rodzaju istnieje średnio sześć tajemniczych gatunków, więc jeśli zastosujemy to do oryginalnej liczby, potencjalna całkowita liczba balonów stawonogów wynosi 41 milionów.

Nawet wtedy każdy gatunek ma wiele rodzajów pasożytów, które są głównie specyficzne tylko dla jednego gatunku gospodarza. Wiele z tych pasożytów to roztocza, które same są stawonogami. Konserwatywne dopuszczenie tylko jednego rodzaju pasożytniczego roztocza na gatunek gospodarza prowadzi do potencjalnej łącznej liczby 82 milionów stawonogów. W porównaniu z jedynie około 600 000 kręgowców - zwierząt z kręgosłupem - jest to 137 gatunków stawonogów dla każdego gatunku kręgowców.

Liczby astronomiczne, takie jak te, spowodowały, że sir Robert May, fizyk, który stał się biologiem, zauważył, że „dla dobrego przybliżenia wszystkie gatunki zwierzęce są owadami”. Maj był dobry w odgadywaniu dużych liczb - został głównym naukowcem rządu Wielkiej Brytanii - i jego quip w 1986 roku wydaje się teraz dość bliski znaku.

To tylko różnorodność. Ile pojedynczych owadów zginie w masowym wymieraniu? A ile mogą ważyć? Ich znaczenie ekologiczne będzie prawdopodobnie zależeć od obu środków. Okazuje się, że owady są tak liczne, że chociaż są małe, łącznie, ich waga znacznie przewyższa masę kręgowców.

Być może najbardziej znany ekolog jego pokolenia, entuzjasta mrówek z Harvardu E.O. Wilson oszacował, że każdy hektar (2,5 ha) lasów amazońskich zamieszkuje tylko kilkadziesiąt ptaków i ssaków, ale ponad 1 miliard bezkręgowców, z których prawie wszystkie są stawonogami.

Ten hektar zawierałby około 200 kg suchej masy tkanki zwierzęcej, z czego 93 procent stanowiłyby ciała bezkręgowców, a jedna trzecia to ciała mrówek i termitów. To nieprzyjemna wiadomość dla naszego świata kręgowców zorientowanego na kręgowców.

Kręte podstawy życia

Rola przydzielona wszystkim tym małym stworzeniom w wielkim planie natury polega na jedzeniu i jedzeniu. Owady są kluczowymi składnikami zasadniczo każdej ziemskiej sieci pokarmowej. Owady roślinożerne, które stanowią większość, jedzą rośliny, wykorzystując rośliny energii chemicznej pochodzące ze światła słonecznego do syntezy tkanek i narządów zwierzęcych. Zadanie jest duże i dzieli się na wiele różnych wywołań.

Gąsienice i koniki polne żują liście roślin, mszyce, a chmielniki zasysają soki, pszczoły kradną pyłek i piją nektar, a chrząszcze i muchy jedzą owoce i niszczą korzenie. Nawet drewno wielkich drzew jest zjadane przez nudne larwy owadów.

Z kolei te zjadające rośliny owady są same zjadane, chwytane, zabijane lub pasożytowane przez jeszcze więcej owadów. Wszystkie z nich są z kolei konsumowane przez jeszcze większe stworzenia. Nawet gdy rośliny umierają i są przekształcane w grzyby przez grzyby i bakterie, są owady, które specjalizują się w jedzeniu.

Podchodząc do łańcucha pokarmowego, każde zwierzę jest coraz mniej wybredne, jeśli chodzi o to, jaki rodzaj jedzenia zje. Podczas gdy typowy owad roślinożerny może konsumować tylko jeden gatunek rośliny, owadożerne zwierzęta (głównie stawonogi, ale także wiele ptaków i ssaków) nie dbają o to, jakiego rodzaju owady złowią. Dlatego jest o wiele więcej rodzajów owadów niż ptaki lub ssaki.

Ponieważ tylko niewielka część materiału jednego rodzaju organizmu jest przekształcana w materiał drapieżników, każdy kolejny etap łańcucha pokarmowego zawiera coraz mniej żywej materii. Chociaż wiadomo, że wydajność tego procesu jest większa w łańcuchu pokarmowym, zwierzęta „na szczycie” stanowią tylko kilka procent całkowitej biomasy. Dlatego duże, dzikie zwierzęta są rzadkie.

Zobacz także: Roślinność już zniszczona przez zmiany klimatyczne Stań przed nowym zagrożeniem: Głodniejsze błędy

Jest więc oczywiste, że gdy liczba owadów spadnie, ucierpi na tym wszystko, co znajduje się wyżej w sieci pokarmowej. To już się dzieje - spadkowi obfitości owadów w tropikalnych lasach Ameryki Środkowej towarzyszą równoległe spadki liczby żab, owadów i ptaków zjadających owady. My, ludzie, powinniśmy być bardziej ostrożni w związku z małymi stworzeniami, które zarządzają światem. Jak powiedział Wilson:

„Prawda jest taka, że ​​potrzebujemy bezkręgowców, ale nas nie potrzebują”.

Wiedza o owadach i ich sposobach nie jest luksusem. Przyjaciel Wilsona i kolega Thomas Eisner powiedział:

„Błędy nie odziedziczą Ziemi. Teraz są właścicielami. ”

Jeśli pozbędziemy się ich, czy możemy zarządzać planetą bez nich?

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w The Conversation przez Stuarta Reynoldsa. Przeczytaj oryginalny artykuł tutaj.