Remake „Wspaniałej siódemki” udaje się dzięki jego obsadzie

Remake Antoine Fuqua Wspaniała siódemka jeździ do teatrów w piątek i choć publiczność nie domagała się zaktualizowanej wersji klasyka z 1960 r. (która sama w sobie była przeróbką arcydzieła Akiry Kurosawy z 1954 r.) Siedmiu samurajów), to nie znaczy, że nie warto teraz sprawdzać, że jest tutaj.

Najważniejsza rzecz Wspaniała siódemka czy nie musisz oglądać filmu Sturgesa, aby się nim cieszyć. Denzel Washington wspomniał nawet na konferencji prasowej o premierze filmu „Toronto International Film Festival”, że nawet nie widział oryginału, ponieważ nie wpłynęło to na jego wydajność; jego postać bardzo różni się od tej granej przez Yul Brynnera, czołowego człowieka w wersji z 1960 roku.

Opowieść, zapełniona po brzegi zachodnimi tropami, przedstawia nieszczęsne miasto niewinnych ludzi terroryzowanych przez nikczemnego przemysłowca Bartholomew Bogue (Peter Sarsgaard). Niezłomna kobieta (Haley Bennett), owdowiała najemników Bogue'a, uznałaby za stosowne zemścić się przez zebranie grupy siedmiu banitów, na czele z nie-nonsensem Sam Chisolma z Waszyngtonu, by odeprzeć Bogue'a i jego ludzi, kiedy powrócą, by objąć całość miasto dla siebie.

Poza czarną rewolwerowską aurą Chisolma jest charyzmatyczny hazardzista (Chris Pratt), były konfederacki strzelec wyborowy z problemami z tożsamością (Ethan Hawke), starzejący się myśliwy, który zwrócił się ku religii, by pokutować za swoje grzechy (Vincent D'Onofrio), zabójca, który wywołuje strzały ze strzelcem (Bying-hun Lee), meksykańskim kowbojem (Manuel Garcia-Rulfo) i wygnanym wojownikiem Comanche (Martin Sensmeier).

To wspaniale wymieszana torba.

Do obejrzenia jest mnóstwo koni, sześciu strzelców i kapeluszy o pojemności dziesięciu galonów, a Fuqua chce tego w ten sposób. W końcu to ma być prosta rozrywka. Ale co sprawia Wspaniała siódemka istotny teraz to sposób, w jaki pokazuje szacunek do poprzednich wcieleń historii, próbując zaktualizować się do współczesnych gustów.

Gatunek zachodni jest zachwalanym terytorium w amerykańskim kinie - usiany niezaprzeczalnymi wkładami mistrzów takich jak John Ford, Howard Hawks, Sturges i innych - ale Fuqua raison d’être z Wspaniała siódemka jest próba przywrócenia integracyjnego, wielorasowego zrozumienia tej amerykańskiej mitologii. Robi to, tworząc zróżnicowaną obsadę i koncentrując się na tematach, takich jak pomoc bliźniemu i bezinteresowność.

Doskonale skomponowana obsada często celowo zaspokaja szerokie grono odbiorców - a ten film z pewnością nie jest wyjątkiem - ale ci aktorzy doskonale pasują do swoich części. Przekomarzanie się Hawke'a i Lee, spontanicznej relacji D’Onofrio, nieskończonego uroku Pratta, dowodzenia ekranu przez Waszyngton - wszystko to po prostu pasuje do tego niematerialnego czynnika chemicznego.

Wspaniała siódemka nie jest klasycznym, ale przynajmniej stara się je odkryć na nowo. Gra prosto z zachodniego gatunku i dzięki tej technice wymazuje to, co w przeciwnym razie byłoby nie na miejscu. Pokazuje publiczność 2016 w ustalonym i zanikającym gatunku, jakiego nigdy wcześniej nie widzieli. Jednym słowem, jest wspaniały.