„The Good Place” to najbardziej przerażający serial sci-fi

Kiedy showrunner Mike Schur wyjaśnił system liczbowy określający los postaci w jego nowym show, Dobre miejsce, porównał to do gry wideo. Jasne, to komedia, ale jest ona skomplikowana i kiedy Schur wyjaśnił zasady swojego wszechświata, otworzył puszkę robaków; jego przewiewne wyjaśnienie aktywowało dyskusję na temat teorii symulacji, błędów w macierzy i tego, czy Dobre miejsce to właściwie najbardziej przerażający nowy serial science-fiction.

Kristen Bell gra Eleanor Shellstrop, kobietę, która pomyliła się ze znacznie lepszą (i niedawno zmarłą) kobietą. Adwokat po drugiej stronie zamieszania był w zasadzie świętym, który spędził karierę broniąc niewinnych ludzi w celi śmierci i pomagając uchodźcom dzieciom w ucieczce przed okropnościami wojny. Pomimo tego, że nie robił żadnej z tych rzeczy, niewiarygodne szczęście Shellstropa wylądowało w miejscu, które odwróciło się od „każdego prezydenta USA z wyjątkiem Lincolna”: „Dobre miejsce”, czyli wersja Nieba z serialu. Shellstrop - lub kobieta, dla której się myliła - zasłużyła sobie na wycieczkę do „Dobrego miejsca” dzięki bardzo wysokiemu wynikowi numerycznemu, który reprezentował równowagę wszystkich jej dobrych i złych czynów, które zostały sprawdzone po jej śmierci.

Ten system punktowy określa los każdego z nich Dobre miejsce Mieszkańcy i jako taki był kluczowym elementem w programie pilotażowym. Schur (który współtworzył Parki i rekreacja) dał Rozrywka co tydzień niżej, w jaki sposób zaprojektował z natury i celowo wadliwy system. Jak widzowie odkryją, coś jest nie tak z Dobrym Miejscem, jeśli rozciąga się na ludzi takich jak Eleanor Shellstrop, jednocześnie wyłączając takich współczesnych świętych jak Florence Nightingale.

Najbliższe porównanie teologiczne z Dobre miejsce System punktowy pochodzi z indyjskiego pojęcia karmy. Podstawą kilku ważnych religii azjatyckich, Karma, w swojej uproszczonej formie, jest nagromadzenie czyichś czynów w życiu. Dobre czyny są opłacane i określają reinkarnację danej osoby. Jeśli połączą ze sobą wystarczająco dużo wartości życia dobrej karmy, zostaną uwolnieni z cyklu życia i śmierci.

Jednak, Dobre miejsce System punktowy ma jeszcze bliższego kuzyna: systemy moralności gier wideo. Gry takie jak Efekt masowy, BioShock, i Opad dać graczom możliwość podejmowania osobistych decyzji w oparciu o ruchomą skalę dobra i zła. Jeśli gracz zdecyduje się, powiedzmy, zamordować niewinną osobę za nagrodę w grze, decyzja ta wpłynie negatywnie na karmę postaci.

To bardzo mocny argument Dobre miejsce odbywa się w świecie, w którym życie ludzkie jest symulacją. Istnieje spora szansa, że ​​ich świat zastosuje ten sam system algorytmów analizujących dane, które oceniają jego uczestników na podstawie wstępnie zaprogramowanego zestawu reguł. Dlatego arbitralne wartości są dodawane do akcji takich jak +1,04 punktów za jedzenie kanapki lub -3994,96 punktów za zatruwanie rzeki. Podczas gdy korelacja moralności punktów ma sens na papierze, są one zgodne z tradycyjnymi założeniami dotyczącymi tego, co stanowi dobre i złe zachowanie.

Gry wideo często wykorzystują te punkty liczbowe i z góry ustalone wartości, aby zrekompensować fakt, że w większości gier brakuje prawdziwie intuicyjnej metody uczenia się osobowości graczy i pozycji moralnej. Zgodnie z tą logiką, władza, która nadzoruje Dobre miejsce cierpi na podobną wadę, potencjalnie wyjaśniając przypadek błędnej akceptacji Eleanor.

Jeśli świat Dobre miejsce jest symulacją, a następnie jej reguły wskazują, że może to być zasada wadliwa lub przynajmniej płytka. Jeśli te logiczne skoki są prawdziwe, to Schur mógłby założyć, że nawet jeśli świat jest wyrafinowaną symulacją, jak ma nadzieję Elon Musk, to może nie być funkcjonalny.

Opiera się to na idei, że jako cywilizacja ludzka tworzy coraz bardziej realistyczne symulacje - takie jak te obserwowane w VR i grach wideo - nie jest nierozsądne zakładać, że nasz obecny świat nie jest po prostu kolejną wysoce zaawansowaną symulacją.

Niektóre historie science fiction Macierz dokooptuj narrację mesjanistyczną, aby wyjaśnić usterkę, która pozwala Neo przezwyciężyć zbiorową symulację. W przeciwieństwie do tego, Schur może mieć jeszcze prostsze, bardziej przygnębiające wyjaśnienie: symulacja jest trochę tandetna.

Podczas Dobre miejsce jest jak na razie przedstawieniem o kobiecie, której przypadek błędnej tożsamości skłania ją do ponownego zbadania własnego życia, przedstawienie Schura może być apokryficznym tekstem w kanonie science fiction dotyczącym symulowanej egzystencji.

Pozornie niezainteresowany etykietowaniem siebie jako hardcorowego sci-fi, Dobre miejsce maskuje egzystencjalny horror swojego założenia żartami i absurdem. Ale za okleiną sitcomową serialu wynika, że ​​nawet najbardziej ekskluzywna i pozornie doskonała wersja życia pozagrobowego przewidziana w fikcji to buggy bug. Jaka jest szansa, że ​​nasza rzeczywistość będzie lepsza?