Cold Fusion jest znowu wiadomością, ale poszukiwania energii Święty Graal nie jest zakończony

Zimna fuzja historycznie cieszyła się większym zainteresowaniem scenarzystów niż dziennikarzy. Ostatnio jednak media zaczęły wchodzić do gry. Istnieją historie z zapartym tchem (dla Skandynawii) o nowych badaniach pochodzących z Norwegii. Jest w tym dość epicki pomysł Eon. Jest reakcja na to myślenie. A z Indii jest tylko tona łatwych do odrzucenia nonsensów. Wszystkie historie mają wewnętrzny sens, ale szersza narracja jest trudna do naśladowania. O czym rozmawiamy, gdy mówimy o zimnej fuzji?

Pierwszą rzeczą do zrozumienia jest to, że zimna fuzja to coś więcej niż MacGuffin; to kontrowersyjny obszar naukowy. Mówiąc najprościej, zimna fuzja odnosi się do zdolności do odtwarzania reakcji jądrowych, które zwykle występują w skrajnie gorących miejscach - na przykład słońcu - w letnich temperaturach ziemskich. Teoretycznie zimna fuzja może zapewnić nieskończoną ilość czystej energii elektrycznej, uwalniając nas od naszej zależności od innych, tworzących smog i penguinowych źródeł. Ale teoria i rzeczywistość to dwie różne rzeczy. Chociaż niektórzy naukowcy twierdzą, że fuzja zimna była możliwa od czasu, gdy Martin Fleischmann i Stanley Pons zademonstrowali to z deuterkiem palladu w 1989 r., Większość twierdzi, że demonstracja nie była skalowalna i że nigdy nie stworzono prawdziwie funkcjonalnego systemu. Wielu naukowców jest wyraźnie pogardliwych wobec tego pomysłu.

Nawet wśród podstawowej grupy entuzjastów deuteride palladu jest wielu sceptyków, którzy nie wierzą w długoterminowe znaczenie technologii. Ci ludzie twierdzą, że dążenie do świętego Graala czystej energii jest głupie. Skrócona wersja tego argumentu wygląda następująco: deuterek palladu nie wytwarza energii w wystarczająco wysokim tempie, a zatem jest dobry tylko do eksperymentów laboratoryjnych.

Rozmowa naprawdę staje się interesująca, gdy pojawia się nikiel. Zgodnie z myśleniem wodór niklowy może wytwarzać energię w znacznie wyższym tempie. Ale nie ma naukowego konsensusu, że jest to możliwe. Jedynym człowiekiem na świecie, całkowicie pewnym, że można to zrobić, jest Andrea Rossi, włoski naukowiec, który twierdzi, że udało mu się to załatwić.

„To wielkie pytanie:„ Czy możesz mu zaufać? ”- mówi Edmund Storms, chemik jądrowy z doświadczeniem w radiochemii i fizyce jądrowej. „Jego twierdzenia nie są oparte na dobrej nauce, a wiele prób replikacji wyniki, które według niego osiągnęły nie powiodło się, więc jesteśmy na pewnego rodzaju niezręcznej pozycji na drodze do możliwego zastosowania. Ale podstawowe zjawisko jest, jak sądzę, dobrze wspierane przez deuteride palladowy. ”Rossi nie był w stanie uzyskać tego artykułu.

Storms, który jest autorem kilku książek na temat zimnej fuzji, wyjaśnia, że ​​Rossi jest ważną częścią tego, dlaczego zimna fuzja (wielu naukowców uważa, że ​​niskoenergetyczne reakcje jądrowe, LENR, bardziej wiarygodny termin) ponownie zyskuje uwagę. Istnieje zastrzeżenie „na lepsze lub gorsze”.

Zainteresowanie tą dziedziną zaczyna przenikać do głównego nurtu, ale wciąż jest trudną do złamania nutą ”, mówi Storms. „Kiedy ludzie odnoszą sukcesy w tej dziedzinie, mają tendencję do utrzymywania jej w tajemnicy, ponieważ jest to ich własność intelektualna i chcą ją opatentować. Słyszysz tylko o awarii. W moim przypadku publikuję wszystko, co odkrywam, ponieważ myślę, że jest zbyt wcześnie, aby spróbować użyć tego komercyjnie. ”

Storms dodaje, że większość czasopism nie chce publikować artykułów o zimnej fuzji z obawy przed niemądrością. Głównym wyjątkiem jest Journal of Condensed Matter Nuclear Science, ale to nie jest uważane za „konwencjonalne”. Storms wierzy, że wielu naukowców, obawiając się o swoją reputację, po prostu odmawia rozważenia zimnej fuzji, ponieważ jest to niewygodna możliwość, jeśli nie bardzo wygodna prawda.

Jean-Paul Biberian, autor Fuzja we wszystkich jej formach: zimna fuzja, ITER, alchemia, biologiczne transmutacje, zasadniczo zgadza się z burzami, dodając, że pracując w tej dziedzinie od 1993 r. pozostaje niesprzedany w związku z roszczeniami Rossiego.

„Nie mamy pojęcia”, mówi Biberian o pracy Rossi. „On po prostu mówi i nie mamy solidnych danych. Rossi zaczął w 2011 roku, więc pięć lat później wciąż jesteśmy w tej samej tajemnicy. Inni ludzie próbują podążać śladami Rossiego, ale nie byli w stanie odtworzyć wyników, które według niego osiągnęli. Nikt nie może powielić tego, co mówi.

Biberian, gdy był naciskany, czy wierzy w pracę Rossi, śmiał się. „To jest najtrudniejsze pytanie.” Rossi powiedział, że po miesiącu analizy stan jego proszku niklowego został zmieniony, przechodząc od naturalnych izotopów niklu - 58, 60, 61 i 64 - do prawie całkowicie Ni-62. Twierdzi, że podobny wynik ma lit. „Jeśli to prawda, to musiało się wydarzyć zjawisko jądrowe, chyba że jest on magiem.” Z drugiej strony jego wyniki mogą być po prostu oszukańcze, jak wielu uważa, że ​​muszą być.

Podobnie jak Storms, Biberian podkreślił, że zimne połączenie deuterku palladu zostało udowodnione raz po raz, ale że zimna fuzja niklowo-wodorowa - ta o potencjale handlowym - pozostaje znakiem zapytania. Na plus, mówi, że wyniki „deuterku palladu” poprawiają się. Niestety, ludzie prowadzący te badania są naukowcami bardziej niż inżynierami, a zatem nie zajmują się szczególnie praktycznymi zastosowaniami.W końcu jest to praktyczne zastosowanie, które sprawiło, że zimna fuzja stała się bogiem świata nauki.

„W Japonii jest teraz obiecująca praca z nanocząsteczkami”, dodaje Biberian. „Z palladem, niklem i miedzią, i osiągają dobre wyniki, więc może przyszłość jest bardziej w stopach niż w czystych metalach”. Biberian wierzy, że pewnego dnia zobaczymy fuzję na zimno na poziomie przemysłowym, ale że nie rozumiem tego wystarczająco dobrze, aby przewidzieć, kiedy to może być.

Większość naukowców wciąż unika idei zimnej fuzji, opartej zarówno na palladzie, jak i niklu. Ostatnie badania z Norwegii mogą pomóc to zmienić, ale prawie na pewno będzie to powolny proces.

„Wszyscy nauczyliśmy się, że to niemożliwe” - mówi Storms. W pewnym sensie rozmowa zaczyna się i kończy.