„The BFG” to cudowny powrót Spielberga do filmów dla dzieci

Martwiłem się o Stevena Spielberga. To prawda, że ​​jest geniuszem miliardera, który prawdopodobnie nie potrzebuje nas, byśmy przespali jego twórczość, ale po 2005 roku Monachium, jego trajektoria była trochę rozproszona. Wrócił dobrze do Indiany Jonesa Królestwo Kryształowej Czaszki; zanurzony w animacji za pomocą Tintin; cofnął się do I wojny światowej Koń wojenny; dokonał zdecydowanie un-Spielbergiańskiego (choć doskonałego) filmu biograficznego Lincoln; a następnie wykonał thriller szpiegowski Ur-Spielberga Most szpiegów. Ten ostatni film, w którym wystąpił Tom Hanks jako prawnik zaangażowany w wymianę w zimnej wojnie, zakończył się nierównym okresem, który nazwaliśmy jego rockową fazą taty. Ale dzięki jego najnowszemu filmowi, bogato wystawiona adaptacja ukochanego autora dziecięcego Roalda Dahla BFG, Spielberg znowu znalazł magię oliwy.

Most szpiegów nie był złym filmem per se. W rzeczywistości, jeśli jesteś w nastroju na napięty film, w którym garstka mężczyzn w garniturach rozmawia ze sobą przez ponad dwie godziny, umieść to w kolejce na żądanie, pronto. Głównym problemem było to Most szpiegów był tak nieubłaganie staromodny, że w 2015 r. czuł się nie na miejscu. Most szpiegów czułem, że byłoby to bardziej sensowne w połowie lat 60., kiedy Jimmy Stewart w roli głównej i reżyser John Ford za kamerą.

Występy w filmie Spielberga były solidne, jego kierunek był całkowicie na miejscu, scenariusz braci Coen był odpowiednio dowcipny, i dostał wystarczającą ilość buzzów sezonu nagród (w tym wygraną Marka Rylance). Ale nadal nie było to wystarczające.

Może to przypadek niesprawiedliwych oczekiwań filmowca, który zrobił arcydzieło po arcydziele; to jest standard, który wyznaczył. Na szczęście Spielberg przypomniał sobie, że jest najważniejszym dorosłym dzieckiem w Hollywood, a na koniec zdecydował się na klasyczną powieść Road Dahla z 1982 roku.

BFG, który ponownie zespala reżysera z Rylance (jako tytularny wielki przyjacielski gigant) i nowicjuszem Ruby Barnhill (jako jego normalna przyjaciółka Sophie), potępia knowania Spielberga za filmy dla dzieci, i mimo, że jest adaptacją, może jest to najfajniejsza film dla dzieci, który kiedykolwiek zrobił. Ożywił świat, w którym możesz zostać zabrany ze swojego ponurego sierocińca w Londynie do odległej krainy komicznie kłócących się gigantów, a kilka dni później zjeść śniadanie z królową Anglii. To pozornie prosta historia, która może ułatwić ludziom pominięcie bogatego podtekstu tematycznego.

To nie tyle odrodzenie, co reorientacja w kierunku cudu i podziwu, który sprawił, że Spielberg stał się osławionym filmowcem, jakim jest dzisiaj.Nie znaczy to, że powinien porzucić filmy, które dotyczą ważnej, ciężkiej tematyki Monachium, po prostu to mogło być dla niego trudne do zapamiętania, by przez jakiś czas grać z jego mocnymi stronami.

Powodem szybkiego ożywienia i ponownego skupienia się może być to, że BFG to pierwszy film Spielberga z logo Disneya w napisach. Jest to także druga i ostatnia współpraca Spielberga z E.T. scenarzysta Melissa Mathison (która zmarła w 2015 r.) i po raz kolejny nakręcili film o dzieciaku, który znajduje przyjaciela z najbardziej nieprawdopodobnego miejsca. Połączenie występu Rylance jako nieudolnego olbrzyma, nieustraszonego odkrywcy Barnhill i wrażenia opowiadania Spielberga i Disneya sprawiają, że film wydaje się nieskończenie wyobraźni. Jego wspaniale absurdalne zestawienia Elżbiety II, osieroconej Zofii i olbrzymiego marzyciela, w żaden inny sposób nie miałyby sensu.

Film łączy się w klasycznego Spielberga - który został bardzo pominięty w ciągu ostatniej dekady - ponieważ nie wykorzystuje materiału źródłowego opowieści do kanibalizowania podobnych tematów z jego poprzednich filmów, aby przepakować je dla młodszej publiczności, tak jak to zrobił w Tintin. Zamiast, BFG to Spielberg robi adaptację książki dla dzieci, która gra jego cudowne, nieynchroniczne mocne strony. Mamy nadzieję, że uda mu się utrzymać tę nową zwycięską fazę.