WYDANIE MUZYCZNE TYGODNIA | London O 'Connor

London O 'Connor jest nieuchwytny. Dopóki nie został ostatnio sprofilowany przez Fadera, trudno było znaleźć informacje o artyście, z wyjątkiem kilku utworów, które zaczął wydawać pod koniec zeszłego roku. Udał się do NYU, sfałszował własne porwanie w czymś, co wydawało się być formą projektu artystycznego, ale poza tym niewiele można było wyciągnąć od miękko mówiącego wykonawcy. Być może to było najlepsze.

Debiutancki projekt londyńskiego O Connora O∆, wydany w zeszłym tygodniu, to letargiczna, szeroko otwarta podróż przez jego umysł. „Oatmeal”, pierwszy singiel z tego projektu, to on siedzi nudzi się w domu, obserwując, jak wujek nic z nim nie robi, przypinając „Chcę wydostać się z tego domu / wszystkiego poruszającego się w zwolnionym tempie”. Ta mała fraza oddaje wiele Wielkie zainteresowania Londynu, które nie tylko chcą odkrywać świat, ale także znaleźć właściwe tempo, w którym można się w nim poruszać. Istnieją małe odniesienia do rejestrowania dzienników podróży, które sugerują, że Londyn jest w kosmicznej przygodzie do tego dziwnego miejsca zwanego Ziemią. Ten cudotwórczy wzrok sprawia, że ​​ta rapowa taśma jest bardzo rapowa jak niewinność. Rap, zazwyczaj podczas przedstawiania tak kompletnego światopoglądu, próbuje zobaczyć świat - patrz doskonała Vince Staples Summertime 06 - i kwestionuj wszystko, co mogłoby zostać wchłonięte. Londynowi brakuje tego sceptycyzmu i jest gotowy przyjąć wszystko, co widzi.

Projekt został w całości wyprodukowany i napisany przez Londyn, który po pojedynczym przesłuchaniu jest obficie jasny. Nie ma występów gościnnych, Londyn często śpiewa, gdy jego mdłe rapowanie wciąż wydaje się zbyt szorstkie. Ten klimat jest bardziej zbliżony do indie rockowego projektu solowego, jak Atlas Sound Bradforda Coxa, o sławie Deerhuntera, niż cokolwiek rapera. Ta jakość pozwala na szybsze nagrywanie taśmy, ponieważ nie przyciąga uwagi, ale zamiast tego robi swoje i jest chętna, jeśli ktoś do niego dotrze.

Jedynym momentem konfliktu jest kapryśny „Nikt nie wiesza się więcej”, który ubolewa nad tym, jak Internet rozdziela ludzi, nawet jeśli może ich połączyć. Londyn nie wydaje swoich skarg jako manifest luddytów, szuka bliskości z ludźmi w swoim życiu, ale nie jest w jego życiu. Nawet jeśli Londyn w rzeczywistości nie jest pozaziemską formą życia, która natknęła się na amerykańską młodzież, dobrze to odzwierciedla. Nudne podmiejskie, niezręczne miażdżenie, nawigacja po adresie URL przyjaźni do IRL i po prostu chęć nauczenia się czegoś na co dzień.