Superbohaterowie, od „The Flash” do „Batman”, Have Fascinating Dream Sequences

Budząc się w sypialni oświetlonej porannym słońcem, Barry Allen (Grant Gustin), znany również jako superszybki The Flash, rozpoczął w tym tygodniu odcinek „wewnątrz” Speed ​​Force. Aura, która daje Barry'emu jego szybkie nogi, przybrała fizyczną formę w eterycznym płaszczyźnie, aby rzucić wyzwanie Barry'emu i ustalić, czy jest on godzien ponownie zostać Flashem.

Elegancko wyreżyserowany przez slacker / auteur Kevin Smith (Urzędnicy, Goniąc Amy) i napisane przez X-Men: pierwsza klasa pisarz Zack Stentz, „The Runaway Dinosaur” DC Błysk to emocjonalny cios jelita, który nadal czuje się wrażliwy po kilku dniach. Zostanie zapamiętany jako jeden z najlepszych, jakie może zaoferować gatunek superbohatera. Ale ekspresjonistyczny epizod Dickensa jest kolejnym podgatunkiem, który nie jest tak rozpowszechniony w telewizji superbohaterów, choć ma niezłe wyniki w tym, że jest cholernie dobry. Opisuję epizody marzeń superbohaterów.

Podobnie jak odcinki butelek (postacie tkwiące w pokoju), epizody „Dzień Świstaka” (postacie powtarzają dzień) lub epizody „Twarde” (postacie w sytuacji zakładników), mimo stosunkowo niewielu jest znana struktura „odcinków snów” przykłady.

Jest jeszcze mniej pokazów superbohaterów, ale kiedy superbohaterowie drzemią, ich predyspozycje do zaburzonych profili mentalnych pozostawiają ich do wytrzymania zaciekłych badań ich psychiki. Tymczasem w prawdziwym, obudzonym świecie, ich sojusznicy często pozostają bezbronni wobec wroga. Bo fabuła.

W Błysk, zombified wielki facet terroryzuje S.T.A.R. Laboratorium jak potwór z horrorów lat 80., a Barry czyta swoją ulubioną bajkę na dobranoc ze swoją mamusią. Właściwie jest to dość emocjonalne, ale pozbądź się poetyckiego dialogu i wyjątkowych występów i to było w zasadzie to, co się wydarzyło.

Gdy przebrani bojownicy z przestępstw śpią, ich odcinki kończą się znakomicie. Ich supermocarstwa nie dorównują własnym lękom i niepokojom. Ale oprócz Flasha, czy inni ulegli iluzorycznemu REM? A jak się grają?

"Duch walki," Power Rangers Dino Thunder

„Fighting Spirit” w reżyserii Paula Grindera, napisany przez Jackie Marchanda, był jednym z przykładów epizodu marzeń o superbohaterach Power Rangers Dino Thunder, dwunasta iteracja dziecięcej telewizji i serii zabawek.

Paleontolog i były Power Ranger Dr.Tommy Oliver, grany przez Jasona Davida Franka, reaktywuje swoją rolę z Power Rangers z Mighty Morphin z 1993 r., Wyrósł z nastolatka z podejściem do mentora nowego zespołu (i nauczyciela przedmiotów ścisłych), jednocześnie walcząc jako nowy Czarny Ranger. Ale w „Duchu walki” dr Oliver zapada w śpiączkę, gdy eksperyment idzie źle.

Podczas gdy Rangers starają się uratować miasto przed szalejącym potworem, śpiączka Tommy'ego staje się walką o jego życie, gdy staje przed wyzwaniem ze strony starszych tożsamości Rangera. Po walce z Czerwonymi i Białymi Rangersami, jego ostatnia i najtrudniejsza bijatyka jest przeciwko jego najstarszej osobie, złemu Zielonemu Strażnikowi. Oczywiście Tommy się udaje i ratuje dzień, ale odcinek z listem miłosnym, który brzmiał „Fighting Spirit”, złapał fanów z dala od straży, którzy uwielbiali ponownie oglądać stare stroje ulubionego Rangera.

„Dla dziewczyny, która ma wszystko” Super dziewczyna

Pierwszy sezon Super dziewczyna nie tracił czasu na nurkowanie w komiksach. Adaptacja słynnego komiksu Supana „Alan Moore” „Dla człowieka, który ma wszystko” Super dziewczyna adaptacja „Dla dziewczyny, która ma wszystko” zobaczyła Kara (Melissa Benoist) w stanie śpiączki od obcego pasożyta, Czarnego Miłosierdzia.

Podczas gdy przyjaciele Kara próbują zabić pasożyta, zanim wyssie z niej życie (dosłownie), Kara ma złudzenie, że jej planeta domowa Krypton nigdy nie została zniszczona i nigdy nie została sama we wszechświecie.

Na początku nie zastanawiałem się zbytnio nad „Dla dziewczyny, która ma wszystko”, ale widząc, jak ta historia rozwija się, jej związek z przybraną siostrą Alex (Chyler Leigh) sprawia, że ​​znacznie lepiej jest z perspektywy czasu i samotności Kara we wszechświecie daleko głębiej.

„Odchodzenie do snu” Batman: The Animated Series

Operowy w tonacji i szeroki zakres - nawet dla kreskówki (kreskówka, która zdobyła cztery nagrody Emmy) - „Perchance to Dream” to wybitna część wyjątkowej Batman: The Animated Series.

Pewnego dnia Bruce Wayne (głos Kevina Conroya) budzi się w świecie, w którym nigdy nie został Batmanem, a jego rodzice, Thomas i Martha Wayne, wciąż żyją. Z początku z niedowierzaniem Bruce ogarnia wszystko i pozwala się zanurzyć w iluzji - dopóki nie zmusi się do uwolnienia.

W kulminacyjnej walce z „Batmanem” Bruce odkrywa, kto stoi za fabułą. Kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione, a komisarz Gordon pyta go, jak się znalazł, Batman, w swoim podpisie, lamentuje: „Rzeczy, z których marzą sny”.

Czy Bruce rzeczywiście wierzył w ten sen? A raczej zrobił to chcieć do? „Perchance to Dream” to jeden z wielu ulubionych odcinków fanowskich Sesje Arkham, podcast Batmana, który analizuje postać DC z perspektywy psychologa.

„Bezpieczny” Młoda sprawiedliwość

Reżyseria weterana animacji DC Jay Oliva, napisana przez Nicole Dubuc, „Failsafe” z pierwszego sezonu Młoda sprawiedliwość jest strukturalnie różny od wyżej wymienionych epizodów, ale jest nie mniej skuteczny. Drobne spoilery przed sobą.

Podczas gwałtownej inwazji kosmitów superbohaterowie pomocnicy, którzy tworzą zespół Młodej Sprawiedliwości, stają się jedyną siłą obronną świata. Jeden po drugim superbohaterowie świata, ich mentorzy, są usuwani, a świat popada w chaos, gdy zwykli nastolatkowie z supermocarstwami czują się przygnębieni przez przytłaczającego wroga.

Okazuje się, że to tylko symulacja: niezbyt wygrany scenariusz przypominający Kobayashi-Maru został zaprojektowany przez Martian Manhuntera, aby nauczyć młodych bohaterów, jak reagować w absolutnie najgorszych scenariuszach. Ale młoda Megan, a.k.a. Miss Martian, demonstruje niezwykle potężne poziomy psychiczne, które złowieszczo wysyła dreszcze do kręgosłupa Marsh Manhuntera.

Chwytający i przytłaczający, Młoda sprawiedliwość szybko przypomina swoim widzom, że jej bohaterami są tylko dzieci grające w grę, w której być może, po prostu, nie mają żadnego interesu.