Jak „Pete's Dragon” wysłał mnie, żeby żyć na latarni morskiej w Norwegii

Jako dziecko miałem dziwne gusta. Cóż, nadal to robię. Ale wtedy nie czułem potrzeby ich usprawiedliwiania. Po prostu lubiłem to, co lubiłem. I jedną z rzeczy, które najbardziej mi się podobały, było Pete's Dragon.

To był dziwny wybór na ulubiony film. Pojawiła się w 1977 r., 13 lat przed moim urodzeniem, i nigdy nie była strasznie udana. Nie wiem nawet, dlaczego tak się stało Petes Dragon po pierwsze, poza bardzo realną możliwością, że klasyczny biały kasetowy VHS Disneya był w sprzedaży i podobało mi się, że jego okładka miała coś, co wyglądało jak pies (i szczerze mówiąc: Elliott robi wygląda jak duży, dziwnie ukształtowany, skrzydlaty, zielony pies).

Klucz do cieszenia się oryginałem Pete's Dragon (remake jest wydany w ten weekend) rozumie to, czym jest: dziwne, urocze i, w pewnym sensie, trochę trudne do skategoryzowania. Nie jestem pewien, czy to jedno, czy jedno miejsce. Pete's Dragon zawsze czułem się mniej jak film i bardziej jak wprowadzenie do świata tak, jak chciałem to zobaczyć. Mimo całej swojej dziwności i braku znaczącego sukcesu komercyjnego lub krytycznego Pete's Dragon ukształtował mój światopogląd i zmienił moje życie.

Tak jak powiedziała Kathleen Kelly Masz maila: „Kiedy czytasz książkę jako dziecko, staje się ona częścią twojej tożsamości w taki sposób, że żadne inne czytanie w twoim życiu tak nie robi”.

Myślę, że to samo dotyczy filmów.

Pete's Dragon było dla mnie znaczenie dobroci, przyjaźni i znajdowania radości w życiu, w którym żyjesz. W pewnym sensie chodzi także o prostotę i radość z otaczania się ludźmi, których kochasz i pięknem natury.

Ten ostatni element był rzeczą, która naprawdę trzymałaby się mnie. Dużo Pete's Dragon odbywa się w latarni morskiej na wybrzeżu w pobliżu miejscowości Passamaquoddy w Maine. Tam, w latarni morskiej, życie było trochę prostsze, trochę wolniejsze; woda, światło i ludzie wokół was byli jedynymi rzeczami, które musieliście być szczęśliwi. Pieniądze, dojazdy do pracy i porównanie z sobą nie były czynnikami. Krótko mówiąc, był cholernym rajem.

Pośród silnego i nagłego wybuchu głębokiego nieszczęścia zawodowego, na wpół zapamiętanych prawd Pete's Dragon a niespieszne szczęście życia na wybrzeżu zatrzęsło się w zakamarkach mojego umysłu. Spędziłem noce gogli, szukając sposobu, by dostać się daleko, daleko na długi czas, nie przerywając tego procesu.

I znalazłem to w latarni morskiej.

Zarezerwowałem bilety, powiadomiłem o tym i przeniosłem się na kilka miesięcy do Norwegii, zamieszkując na małej wyspie w pobliżu wysp Lofotów w starym i prostym, ale solidnym domu obok latarni morskiej, która stała na tej samej skale. ponad sto lat.

Na wyspie nie ma dróg, samochodów i sklepów. Jedyną drogą do i z wyspy jest 20-minutowa przejażdżka łodzią, a jedynymi innymi osobami na wyspie są ci, którzy również mieszkają i pracują w latarni morskiej - teraz jest to bardzo małe łóżko i śniadanie.

Dostawy przychodzą na łodzi lub z ogrodu. Internet jest w najlepszym razie nierówny. Nie ma telewizorów. Jest jeden iPod Classic, który wydaje się nie należeć do nikogo, ale ma przyzwoitą liczbę piosenek Otisa Reddinga i Billa Withersa.

Wyspa znajduje się na kole podbiegunowym, a późnym latem, kiedy tam byłem, cieszy się 24-godzinnym pełnym światłem dziennym (24 godziny na dobę w lipcu). Gdy sierpień zamienia się we wrześniu, a słońce zanurza się wystarczająco daleko pod horyzontem, by nadać kilka godzin ciemności, zorzy polarne są widoczne, jeśli uda ci się pozostać w stanie czuwania wystarczająco długo, aby je zobaczyć.

To nie jest duża wyspa, ale jest na tyle duża, że ​​można iść na wycieczkę każdego dnia przez dwa i pół miesiąca i wciąż widzieć coś nowego za każdym razem. Są ruiny z epoki kamienia, starożytna jaskinia, grobowiec łodzi, pozostałości po opuszczonej wiosce i jedne z najpiękniejszych widoków, jakie Norwegia ma do zaoferowania. Są strome klify, lodowate wody, piaszczyste plaże i formacje skalne ukształtowane przez wiekowe wiatry i burze z Morza Norweskiego.

To najpiękniejsze miejsce, w jakim kiedykolwiek byłem i tam znalazłem prawdę, na którą zawsze liczyłem Pete's Dragon mówił.

Dzieliłem wyspę z 6-10 osobami w dowolnym momencie. Ludzie przychodzili i odchodzili. Ludzie z Izraela, Włoch, Niemiec, USA, Szwecji, Anglii i Kanady w czasie, gdy tam byłem. Bez internetu i usług telefonicznych, zbliżanie się do ludzi wokół ciebie nie wymaga wiele wysiłku - talia kart, obfita ilość herbaty, nielegalna tabliczka czekolady zabrana ukradkiem ze spiżarni.

Kiedy masz trochę miejsca i dużo mniej rozproszenia, ciesząc się i rozumiejąc ludzi i rzeczy, które Cię otaczają, pożycz pożyczoną frazę od ulubionego iPoda „Łatwy jak niedzielny poranek”.

Coś na temat wspólnego życia na wyspie - wspólne wędrówki, ciągłe wspólne utrzymanie, wspólne gotowanie i jedzenie wszystkich posiłków oraz długa rozmowa ze sobą, ponieważ jesteście jedyną rozrywką dla siebie - ma to na celu pomoc daj sobie spokój na tyle długo, by się domyślić, że Pete, Nora, Lampie i Elliott mieli rację. Wyjaśnia również, dlaczego około dwóch tygodni mojego pobytu udałem się na najwyższy punkt wyspy, aby uzyskać dostęp do usług komórkowych wystarczająco długo, aby zsynchronizować „To jest tak łatwe”, aby grać w trybie offline na moim telefonie.

Nie mam pojęcia, czy oryginał Pete's Dragon od 1977 był dobrym filmem. Wiem tylko, że mi się podobało i że jego głęboko czarująca, dziwna prawda wkroczyła do mojego serca tak dokładnie, że po tym, jak obejrzałem film, pomysł tej latarni, Pete'a i Elliotta, o pięknie szczęście, które jest proste, było tak bardzo częścią mnie, że przyprowadzili mnie do miejsca, w którym musiałem być z ludźmi, których potrzebowałem wiedzieć.

W końcu myślę, że to siła filmu. Nie pamiętam nawet fabuły Pete's Dragon, z wyjątkiem kilku niejasnych pojęć. Pamiętam Pete'a, Elliotta, latarnię morską i sala to przyszło z tym. Na końcu, Pete's Dragon dla mnie nie chodziło o historię, ale o to, gdzie ta historia mnie poprowadziła, kiedy byłem gotowy. Nie wiem, czy możemy poprosić o film więcej.