„Inside” to gra wideo równoważna duńskiemu filmowi Arthouse

Wewnątrz to trudna gra - ale nie konwencjonalne rozumowanie. To wspaniały eksperyment artystyczny, mniej więcej jako ewolucja w stylu debiutu Playdead w 2010 roku Otchłań. Przypadkowe groteski są cudem, a zarazem niesamowitym, mdlącym w innych. Jest nieoczekiwany rytm w jego ciszy i dudnieniu, który faluje, gdy przemieszczasz się po jego krajobrazie. A wiedząc jak najmniej o grze, zanim wskoczysz, to najlepszy sposób, aby ją doświadczyć.

Jeśli grałeś Otchłań, mógłbyś się zastanowić, co tu może być w sklepie. Pierwsza gra w kopenhaskim studiu była uderzającym studium kontrastów estetycznych, ponurym, nieziemskim 2D płaszczyzną zdefiniowanym głównie przez ziarnisty światłocień i sprytny projekt drażniący mózg.

Podczas gdy to, co faktycznie dzieje się bez słów Otchłań jest otwarty na interpretację, przerażające obrazy, a zwłaszcza sama koncepcja, sprawiają, że potencjalne czytanie jej zawiłej narracji nie jest całkowicie poza zasięgiem. Jak można się spodziewać, niezależnie od tego, jaką interpretację otrzymasz, niekoniecznie chodzi o to; jest to gra, która jest prawie bardziej sensacją niż pojedynczym daniem na wynos.

Wewnątrz może pójść w ślady przodków, ale można powiedzieć, że jako bardziej ambitny drugi wyjazd nie oferuje łatwych odpowiedzi poza alegorią. Jakakolwiek znajomość Otchłań jest dobrą linią bazową i Wewnątrz przedstawia bardziej abstrakcyjny postęp niż po prostu więcej tego samego.

Tu jest kolejna paralela w rodowodzie kina duńskiego. W interesie najkrótszego możliwego przeglądu, awangardowy styl duńskiego kina ma długą historię, wywodzącą się z europejskiej nowej fali lat 60-tych. W 1972 r. Utworzenie Duńskiego Instytutu Filmowego zagwarantowało, że medium uzyskało odpowiednią, wspieraną przez państwo pomoc w ramach narodowego planu kulturalnego, prowadząc do wszelkiego rodzaju kreatywnych projektów w szkole i poza nią.

Prawdopodobnie najbardziej wpływowym (ewentualnym) rezultatem tego wszystkiego był Dogme 95, eksperymentalny ruch na czele z Lars Von Trier i Polowanie Thomas Vinterburg między innymi, który odrzucił bardziej sztuczne aspekty filmów formalistycznych - na przykład manipulację dźwiękiem i oświetleniem - dla czystszej formy opowiadania historii skupionej na tematach i realizmie.

Ruch skończył się ponad dziesięć lat temu, z Vonem Trierem, Vinterburgiem, Susanne Bier i innymi reżyserami i twórcami Dogme, przechodząc do mniej restrykcyjnych - jeśli nie nie mniej radykalnych - podejść, często prowadzących do celowo przemierzanych lub ukośnie przedstawianych dramatów postaci.

Jednak duch tej kreatywności miał prawdopodobnie ogromny wpływ na duńskie indie od wielu lat, a jeśli jest jeden programista, którego twórczość wydaje się naturalnym uzupełnieniem ich przemysłu filmowego, to Playdead. (DFI, które było źródłem finansowania duńskich gier kulturowo nastawionych w ciągu ostatnich kilku lat, również przyczyniło się do pomocy Otchłań i Wewnątrz możliwy).

Obie Otchłań i Wewnątrz może być najbardziej podobny, jeśli w mniej jaskrawym znaczeniu graficznym, do Napęd filmy Nicholasa Windinga Refna. Dzielący się reżyser, co ciekawe, odrzucił szansę studiowania w DFI przed swoim pierwszym filmem, Popychacz i nie jest fanem Von Triera.

Gra Wewnątrz zwłaszcza, możesz poczuć duchowe podobieństwo do sennej stymulacji Napęd i Tylko Bóg wybacza, nie wspominając o ich ustawieniach odpowiednio w Los Angeles i Bangkoku, w obu miejscach, które same stają się postaciami. Fragmentaryczny surrealizm Bronson, którego scenariusz jest tak minimalny, że można by uznać go za film eksperymentalny, również rezonuje.

Każdy, kto jest zaznajomiony z pracą Refn, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak cisza może być wyciągana, prawie ośmielając się, by mózg wypełnił pustkę jakimkolwiek znaczeniem; Wewnątrz Sugestywne sceny osiągają ten sam rezultat, w jaki sposób ekspozycja tylko utrudniłaby, a nawet całkowicie zniszczyła. Zarówno dzieła Refn, jak i Playdead są trochę jak pływanie pod wodą, charakteryzujące się światami, które mogą wydawać się nieco nieprzeniknione.

Jeśli istnieje „najbliższe” równoległość między nimi, to prawdopodobnie jest to mistrzowski klimat Refn Valhalla Rising, migracyjne studium postaci podążające za niemym wojownikiem, wziętym na przymusową pielgrzymkę z grupą rycerzy zalanych podczas wypraw krzyżowych. To odpowiedni mecz, biorąc pod uwagę, że oba Otchłań i Wewnątrz można spojrzeć na nie jako na podróże, przy czym wszystkie trzy historie zostały w dużej mierze opisane przez wpływ ekspresji wizualnej.

Jest rzeczą oczywistą, że wkład Playdead, jako tak wysoki, jak mogą być nawet przez standardy indie, jest nieocenionym wkładem w medium, co jest tym bardziej uzasadnionym powodem Wewnątrz należy grać bez wcześniejszej wiedzy. Sami deweloperzy również zdają się to doceniać, ponieważ zwiastun gry nie zawiera właściwie żadnego materiału z gry.

Aby odejść, oto klip z Valhalla Rising Zakończenie (oczywiście, spoilery), które, jeśli w ogóle, dzieli silne pokrewieństwo z pracą Playdeada. Jeśli skończysz obie gry, możesz zgadnąć, co to znaczy.