„Każdy chce trochę” czyni go godnym „oszołomionym i zdezorientowanym”

W filmie Richarda Linklatera bezcelowe fabuły nie są złe. Niemal każdy komercyjny amerykański twórca filmowy, który próbuje sprzedać niemal bezkompromisowe fragmenty Americana - jak Linklater w zeszłorocznym arcydziele Chłopięctwo lub 1993 stoner classic Oszołomiony i zmieszany - nieuchronnie spieprzyłby to, będąc zbyt artystycznym dla własnego dobra. Linklater dosłownie umieścił na scenie sławną teraz scenę filmową Austin, więc oczekiwania musiały być wysokie, aby chłopiec z rodzinnego miasta otworzył 30. Festiwal Filmowy SXSW w filmie będącym krwią w stosunku do jednego z jego najbardziej kultowych filmów. Ale z Wszyscy chcą trochę, duchowy następca komediowego serialu komediowego z lat 80-tych Oszołomiony i zmieszany, Linklater ponownie go ściągnął, tworząc godną kontynuację.

Więc o tym bezcelowym spisku: Jest jesień 1980 r. W południowo-wschodnim Teksasie, a Jake (Blake Jenner) jest gotowy do rozpoczęcia studiów jako dziadek na pierwszym roku na stypendium baseballowym. Po raz pierwszy zobaczony za kierownicą „hot-rody Oldsmobile” ze stosem pysznego winylu i resztą swoich rzeczy na tylnym siedzeniu, Jake wkrótce wkracza do uniwersyteckiego domu baseballowego, aby spotkać się z kolegami z drużyny i partnerami w rozpuście kolegiaty.

Stamtąd zaczynają się rytuały związane z koleżeństwem i kłopotliwymi granicami, a Jake odbija się od każdej osobowości uber, by w cieniu zabawnego powrotu Linklatera powrócić do kina. Godne uwagi są Finn (Glen Powell), gładki mówca ze złotym sercem; niezdarny samiec alfa (Tyler Hoechlin, który jest plującym obrazem mocniejszego lub bardziej rzeźbionego Burt Reynoldsa); i metafizyczny kamieniarz Willoughby (Wyatt Russell), który najprawdopodobniej upadnie jako wersja kultowego filmu Matthew McConaugheya. Oszołomiony postać, Wooderson. W porządku, w porządku, w porządku.

Następuje trzydniowy okres imprezowania i wiązania przed rozpoczęciem zajęć. Jake nie tyle odkrywa swoje miejsce na świecie, jak pozwala, by odpowiedzi przychodziły do ​​niego w formie wymiany społecznej z czystej dostępności. Wszyscy chcą trochę luźna struktura odzwierciedla wydłużone wędrówki drużyny baseballowej lub obfite ataki gonitwy spódnicowej: od dyskoteki, przez bar w stylu country, przez punkowy show, aż po widowisko, w którym nasz bohater celuje w Beverly słodki Freshman, który początkowo odrzuca grupę Domek dla zwierząt wybryki, zanim zasugerował, że jest w silnych cichych typach, takich jak Jake.

Natomiast Oszołomiony zapożyczył mocno z przelotnej estetyki podobnego filmu George'a Lucasa z 1973 roku American Graffiti, Wszyscy chcą trochę wykopuje samochody i odrzuca kilka dodatkowych piw. Są to kolesie w swoim elemencie do góry nogami, robiący beczki. I tutaj, w alkoholowym i zabarwionym THC oszołomieniu, kładą swoje dusze pomiędzy obelgami i krzykliwymi słowami. Niekończące się imprezy i dialog „Koleś, brah, tak, prawda?” Dla niektórych może wydawać się nudny, a zakończenie wydaje się przesadnie mile widziane.Ale Linklater jest w stanie wypełnić swoje tendencje autystyczne autorów z subtelnym podtekstem. Wszyscy chcą trochę może wyglądać tak, jakby chodziło o kolesi próbujących zewnętrznie zdefiniować siebie, ale tak naprawdę chodzi o sposób, w jaki tożsamości tych kolesi są definiowane przez innych.

Jest to po prostu Linklater, który robi swoje, biorąc nostalgiczny oddech po domowej ucieczce Chłopięctwo - bezprecedensowa 12-letnia odyseja kinowa - i uderzenie w solidny potrójny, dzięki czemu wszystko wygląda bez wysiłku. Pomiędzy wszechobecną ścieżką dźwiękową muzyki rockowej, obsadą obfitości Altmana, tworzoną przez ciebie scenografią, garderobą z krótkimi spodenkami, filozofią pseudo-bro i komediowym południowym urokiem bohaterów, Wszyscy chcą trochę jest przeznaczony do wyluzowanego klasycznego oglądania w kółko na różnych poziomach intoksykacji.