Co jeśli Elvis miałby Gone Punk?

Płyta winylowa Najnowszy odcinek został uratowany przez bardzo wiarygodne przedstawienie sceniczne „Polk Salad Annie” Elvisa impersonatora Shawna Clusha, w połączeniu z obrotowymi biodrami z nabijanymi kryształkami. Scena z Las Vegas zaowocowała również fascynującym (i hipotetycznym) scenariuszem podpisania przez króla wytwórni płytowej Richie Finestre (Bobby Cannavale) American Century. Po podsłuchaniu, że Elvis chce opuścić RCA na imprezie Malibu w kokainie, Finestre jest zdecydowany uczynić Elvisa ofertą, której nie może odmówić. W uznaniu dla niesamowitego chęci i charyzmy Finestre, gdy uda mu się zdobyć króla w swoim prywatnym apartamencie, prawie - prawie! - zamyka umowę zimnej rozmowy.

Przez sekundę wierzymy, że możemy wkroczyć na alternatywną linię czasu, w której zmęczony, opadający King zmierza w kierunku szalonego, ale niezaprzeczalnie rockowego powrotu pod kierownictwem Richiego.

Jak wyglądał nowy kierunek muzyczny Elvisa w American Century? Na początek zmęczone świąteczne kartki i chrapanie na „starsze panie” o sałatce na pewno by się skończyły.

„Zamierzasz umrzeć królem?”, Żąda Elvisa od Finestre, próbując wykorzystać jego poczucie własnej wartości. Dzięki mieszaninie pochlebstw i strategii Finestre apeluje o ożywienie spuścizny wcześniejszych, bardziej głodnych dni Elvisa, sugerując, że nagrywają pewne podstawowe utwory na Muscle Shoals, gdy Elvis z nostalgią wspomina o nikczemnym basowym uderzeniu Billa Blacka. Finestre z entuzjazmem proponuje, by Elvis położył dżem ze swoim proto-punkowym zespołem Nasty Bits, uznając Elvisa za oryginalne źródło surowego, energetycznego nowego typu rock n 'roll, w który grają wszystkie dzieciaki. Przywołuje też nieco surrealistyczną, choć całkowicie zniewalającą wizję Elvisa jako suwerena punk rocka.

Inne kierunki muzyczne, które Elvis mógł przejąć pod skrzydłami Finestre'a, gdy Elvis przyznaje, że żałuje, że nie gra w Woodstock, a Finestre obiecuje mu bezprecedensową licencję artystyczną - a nawet powołując się na duchowość Elvisa jako możliwość. To prawda, że ​​duet Marvin Gaye nie byłby tak daleko od muzycznego tła bluesa i duszy Elvisa. Również perspektywa wizerunku Elvisa, który staje się ludowo-hipisowski, wydaje się bardziej niż możliwa w scenie, w której obaj mężczyźni wyznają wzajemną miłość do książki New-Age o samorealizacji Abrahama H. ​​Maslowa, Dalszy zasięg ludzkiej natury. Elvis następnie wykonuje ruchy kung fu wschodnią mantrą: „Trzeba być jak woda”.

Stamtąd nie jest nieprawdopodobne, że gdyby Elvisowi przyznano całkowitą wolność artystyczną, przynajmniej w latach 70. brałby udział w rocku progresywnym i psychodelicznym. W końcu mówimy tutaj o oryginalnym Królu seksu, narkotyków i rock'n'rollu. Czy to zbyt wiele, aby wyobrazić sobie odnowiony Elvis współpracujący i zagłuszający z takimi gwiazdami jak Jefferson Airplane i Simon & Garfunkel, a tym bardziej The Rolling Stones, Pink Floyd, The Who - a jeśli naprawdę zrobił punk, to z (sap!) The Stooges? Jasne, musiałby się rozluźnić - John Lennon powiedział kiedyś, że spotkanie z jego bohaterem było jak spotkanie z kwadratem jak Englebert Humperdink - ale to nie jest niemożliwe.

Niestety, nigdy się tego nie dowiemy, ponieważ tak jak Elvis kołysze się w kuszącym wietrze obietnic Finestre'a, ich spotkanie przerywa apodyktyczny kierownik Elvisa, pułkownik (Javier Bardem, który okazuje się być groźny po jego przerażającej roli w To nie jest kraj dla starych ludzi). W cieniu pułkownika transformacja Elvisa jest przerażająca i niepokojąca, ponieważ jesteśmy świadkami zuchwałego, sfrustrowanego geniuszu nagle zredukowanego do dziecinnej niepewności i posłuszeństwa. Richie zostaje wysłany po tym, jak pułkownik nakazuje Elvisowi pokazać Finestre'owi jego ruch Bruce Lee, zakończony pistoletem z długimi lufami wskazanym w twarz Finestre'a.

Ale pytanie pozostaje: co może osiągnąć Elvis, z pomocą i wizją Finestre? Wątpliwe jest, by powracający Richie z uzależnienia od koksu mógł ograniczyć własne populacje Elvisa. Ale Finestre zdaje się być w stanie przywrócić dawną pewność Elvisa i część jego nadziei na krępującą karierę króla. Przynajmniej, jeśli Elvis powiedziałby tak Richiemu, moglibyśmy spodziewać się trochę upamiętnionej pomocy od niego w niektórych hitach rockowych z The Doors.